Даль неабсяжная нас раздзяляе,
Ды ўсё ж за Вас сягоння п’ю віно.
Вас, нібы зорку, што з нябёсаў пазірае,
Наканавана мне любіць даўно.
Мой ціхі шэпат слых Ваш не пачуе,
Які гучыць ля зорнага акна.
Вось у кілішку зорачка віруе –
Спаймаць жадаю вуснамі з віна.
Далёка Вы, як лістапад ад мая,
Як дожджык чэрвеня – да студзенскіх Каляд.
Вас колішнюю болей не спаткаю,
У мроях толькі зорны Ваш пагляд.
Магло б здарыцца і такое,
Што ў час спаткання на зямлі,
Мы б размінуліся з табою
І крочыць побач не змаглі.
Але адну цябе на ўзмежжы
Свайго юнацтва я спаткаў,
Вясною чыстым ранкам свежым
Тры словы вечныя сказаў.
І зорка нашага кахання
Над тым пагоркам ўзышла.
На ўсё жыццё цудоўным ззяннем
У сэрца ты маё ўвайшла.
І лёсу я ўдзячны вельмі,
Што зблізіў нашыя шляхі.
У дрэва ёсць сваё карэнне,
Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь