Белая сукеначка мільгнула
На начной сьцяжыне ўскрай сяла
I мілосыцо вольнай ахінула
Сэрца неспакойнае:
«Прыйшла...»
Быў пасьля і гордым, і паніклым,
Быў бядой раструшчаным амаль.
Белая сукеначка ня зьнікла
Ветразем паміж будзённых хваль.
Хутка цела цёмнай глебай стане,
А душа рванецца на сьвятло.
Што было?
Адзінае — каханьне,
Рэшта — сумятня і мараў тло.
Адпакутваўся і адкружыўся
Па чужых і па сваіх сьлядах.
У ажыннай квецені сьцяжынка
Выведзе мяне на Млечны Шлях.
Позіркам расстайным аббягаю
Сьвет.
Што адплывае ў забыцьцё...
Белая сукеначка ля гаю
Прамільгнула.
Як маё жыцьцё.