Два люстэркі
Людміле
Жыву на свеце, як умею,
твае цалуючы сляды.
І паступова разумею:
маё люстэрка – гэта ты.
Віно каштую маладое,
падараванае табой,
і кожным словам ці слязою
перацякаю ў твой настрой.
І азіраючыся ў вечнасць –
хачу я гэтага ці не, –
усмешкай, рухам недарэчным
ты адбіваешся ўва мне.
Нам плыць і соладка, і горка
паміж жыццёвых берагоў.
Мы – два люстэркі, як дзве зоркі, –
адно насупраць аднаго.