Вершы пра каханне

Яна — фатальная жанчына
і небяспечная гульня.
Зрачэшся маці і айчыны,
спыніўшы перад ёй каня.
Зноў тоне розум у сутонні.
Віно, пасьянс, парфумны пах…
Ляціць у чорнае прадонне
паранены каханнем птах.
«Хутчэй спыніся, рыцар любы!» —
крычыць нябачны вартавы, —
«Іначай давядзе да згубы
пагляд мілэдзі ракавы».
Але той покліч не пачуты.
Трагічным мусіць быць фінал,
бо ад смарагдавай атруты
канае шэры кардынал…