Сарвала у полі дзеўчына рамонак,
Скланіла ногі ля ракі…
Шаптала ў сонным свеце зорак
Гадання даўняга радкі…
Як не гадала не выходзіць,
Як не лічыла ўсё адно –
Хто сэрдцу блізкі, з іншай ходзіць –
Любоў далёка, не відно….
Няхоча плыць вянок купальскі
Да счасця ветлых берагоў…
Дзяўчыне доўга прагнуць счасця,
Шукаць рамонак з неабходным лепястком..