Зноў тэлефануеш –
Чую прывiтанне.
Кажаш, што смуткуеш,
Просiш аб спатканнi.
Прынiмаю выклiк:
«У парку? Роўна ў восем!»
Гэта так нязвыкла…
Сустракаю восень.
У парк прыбегла першай,
З вытрымкай чакаю;
У голаў лезуць вершы,
Але я трываю.
Ты прыйшоў i сэрца
Мне прынёс у далонях,
I адбiткi сонца
Ў цябе на скронях.
Ты мяне вiтаеш,
Просiш прабачэння,
Але ўсё, што кажаш,
Не мае значэння.
Добра, што мы разам,
Крочым у каханнi…
Вераснёўскiм джазам
Створаны спатканнi.