Вершы пра каханне

Я ведаю, не раз згадаеш,
Якое лета то было:
Мы ўдвух — шчаслівыя, кахалі —
Зайздросціла усё сяло.
Другі развеяў шчасце гэта,
Яму даверылася ты
І панясла з сабою лета
Удалячынь і назаўжды.
Варушыць памяць напамінак.
Прайду праз дзень, прайду праз ноч
І акунуся ў бляск расінак,
Што ранак сонечны прынёс.
А можа, гэта не расінкі,
Бо саланеюць на губах,
Мо — развітальныя слязінкі,
Што ціха стынуць на шчаках.
А лета, што тады спявала,
Далёка збегла за сяло,
Ды павуцінкай тонкай стала
І з павучкамі адплыло.