А я ня ведала цябе...
Пяшчоту слоў,блакіт пралесак,
Ды водар траў у вясновым сне,
Што мякка вабіць на ўзлесак.
А ты прыйшоў праз сотні год...
Праз сотні сноў ды памяць думак.
Праз вечнасць першых свежых вод,
Паставіў неба на рахунак.
Мне б птушкай падаць у шызы лёд,
Пакінуць сэрца ў пыльным бруку,
Ды песні ўраз спыніць палёт,
Згубіць навечна ў марным друку.
Самотны вецер напяе,
Што з вуснаў прагных піць атруту,
Ды сонца лашчыць у мутным шкле
З табой,нажаль,нядоўга буду.