Ноч настае. Стаю каля вакна,
Кудысь удалечу утаропліваю погляд.
I там ў змярканні ізноў мроіцца яна,
I я прад ёй, пакорны і знямоглы.
Хачу сказаць папросту ёй: «Кахаю».
Але быццам трымае мяне д’ябальская сіла.
Хвіліны доўгія у мауклівасці мінаюць,
I нават ноч ужо пра нас зусім забыла.
Як часам цяжка выразіць нам адчуванні,
Якія маем ў глыбіні сваёй душы,
Што ў сабе таіць адно толькі жаданне –
Злучыцца з той, што яе лёс будзе вяршыць.
I растае тая чароўная ўява,
Нібы нічога там ніколі не было.
Маё жыццё далей ідзе хадою млявай,
I не кранае яго ласка і святло.