Вершы пра каханне

Зноў прыгалублю – пашкадую
Цябе, бярозку маладую;
Хай сад асенні ўздыхае:
“Ой – не кахае, не кахае…”
Ты – гарадская, а я – з вёскі:
Перацалую твае коскі;
Ты – гарадская, я – вясковы:
Перацалую твае бровы…
Зноў прыгалублю – пашкадую
Цябе, паненку маладую.
Хай сад ад сцюжы анямее,
Я ўсё змагу з табой, сумею!
Пасля, як клінам жураўліным
Зямлю я грэшную пакіну,
Успомніш светла мае словы:
“Ты гарадская – я вясковы”.