Вершы пра каханне

Пімену Панчанку

Па гасцінцы, міма клёнаў,
Пранясло аўтакалону
З песняй, музыкай і смехам, —
Сам шафёр у сваты ехаў.
З гулам-гоманам вясёлым
Шпарка ўехалі ў пасёлак
I ля хаты, што пад вязам,
Прыпыніліся адразу.
Скрыпка гучна стала весці:
— Будзем піць і будзем есці!

Ты жывеш далёка ад мяне,
Дзе Бяроза берагі цалуе.
Я з табой бываю толькі ў сне —
Маё сэрца па табе сумуе.

I калі між клёнаў залатых
Ў інстытут спяшаю раніцою,
Уяўляю: недзе йдзеш і ты
У свой клас з вясёлай дзетварою.

Прыгадаю лекцыяй падчас:
Быць бы мне тваім сягоння вучнем...
Я б з увагай слухаў твой расказ
I урокі ўсе на «пяць» вывучваў.

I мяне на ўроку пры усіх,

З краёў далёкіх, дзе жывуць індусы,
Прыйшла гэта легенда к беларусам.
Я ўчуў яе ад мудрацоў вясковых
I запісаў, як чуў я, — слова ў слова.
У аднаго індуса-селяніна
Была дачка — цудоўная дзяўчына.
Прыгожы стан, ідзе — нямеюць далі,
Вішнёвым сокам вусны палыхалі,
Як слівы ў жнівень, маладыя вочы,
А валасы — цямней асенняй ночы...
Чатыр

Пыліць пад сонцам доўгая дарога.
Маўкліва нікнуць лозы пад ракой.
Гляджу я: каля берага крутога
Дзве ластаўкі мільгаюць над вадой.

To прападуць, нібыта летуценні,
To перакрэсляць крыллямі раку.
Спыніўся я ў дзівосным захапленні,
Насустрач ім ускідваю руку,

Снуюць яны ў парыве весялосці,
Нібы наўмысля, што адзін стаю...
Я дзвюм гарэзам шчыра пазайздросціў,
Успомніўшы каханую сваю...