Вершы пра каханне

Вечар мая сплывае ў вясковым калоссі.
Далягляд закурыўся хмарным экранам...
Я калісьці кахаю пісала ў двухкоссі
І калісьці каханне лічыла заганным.

Кагадзе быць адкрытай здавалася явай.
Мой давер быў нясмелы і нават крохкі.
Я глытала пачуцці з ранішняй кавай,
А самота з крутнёй напаўнялі лёгкія.

Я ішла па жарстве, па лязу, па крушы
І ганяла па кордзе ўласны боль.

Невясновае паветра. Халодная прастора.
Я іду па дарозе. Шукаю прыстанак.
У душы вар'яцеюць шалёныя хвалі мора
І хістаюцца іскры выбухоўных маланак.
Contra spem spero.

Я па крузе блукаю, здаецца, у стоме.
У пустэчы гучыць немы голас мой.
Марны лямант у пустыні. Дрыжаць далоні.
Зводзіць з розуму супакой.
Dum spiro spero.

Незнаёмец, прашу, ты грамчэй пазаві.

Я ў горад вярнуцца хачу, што згарэў,
У той любімы, пракураны бэзамі горад,
Дзе нязграбны цягнік не ў час пастрэў,
Дзе аднойчы пранізлівы, здзеклівы холад
Апустошыў мяне. Я душой захварэў.

Я ў горад вярнуцца хачу, што згарэў.
Там, за мілямі фраз, дыялогаў, праклёнаў,
Упершыню ад кахання няўцемна п'янеў.
І згубіўся (як смешна!) ў трох клёнах.
Не ў бярозах. Зусім захварэў.

Дагарае маўклівасць сутоння.
Сотні знічак плануюць вандроўку.
Мой рамантык сабраўся ў пагоню,
Атрымаўшы начную пуцёўку.

Мой рамантык паправіў каўнер,
Узяў у рукі іскрысты ліхтар,
Пабяжаў ў сузорны аер,
Да ракі, дзе трымціць ясакар.

Сеў ён у засені на зарэччы,
Праганяе зацяты боль.
Успамінае, як на сустрэчы...
Ён збіраў пазалетась куколь.

Як рунела штодзённа пяшчота
З запавелым заранкам жыцця,