Ісh weiss nicht, was soll es bedeuten,
Das ich so traurig bin.
Heinrich Heine*
Ёсць месца такое ў лесе,
з ім можа зраўняцца рай.
Там, на Палессі
жыве мая Лёрэляй.
Як тая казуля
між сініх азёр,
у зрэбнай кашулі —
палескі узор.
Як нас разлучыла ліха —
таму ужо колькі год,
над Прыпяцяй плаўнаю, ціхай
гарыць задуменны заход.
Гадаючы ўсё аб нечым,
Даўно агні патухлі ў вокнах.
Усёй мітусні наперакор
спакойна месяц мёртвым вокам
глядзіць на наш спакойны двор.
Як будучыня, нейкая дзяўчына
стаяла, гордая сабой, ў акне.
Глядзела сумнымі крыху вачыма
і ўсміхалася… магчыма, і не мне.
Даўно паснулі ўсе, як камні,
а мне не спіцца. Што ж,
мне сніцца, як яна рукамі
з акна лавіла дождж.
Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь