Вершы пра каханне

Частка 1
Не так, як трэба цокае цягнік.
Магчыма быў прычынай машыніст,
Ці коламі разбітая дарога.
З тым гукам на душы расла трывога.
І сон не браўся праз бясконцы лік.

Але, сказаўшы шчыра, не хацеў
Бы Ён паддацца неўгамонным думам,
Што зараз абарвецца свет,
І адштурхоўваў тую думку сумам,
А яна - назад вярталася, як бачыўся прасвет.

Нявольна ей падданы быў працэс,

Хвіліны добрыя ў бары
Пацягваць піва з нейкай тары,
Ды тэніс паглядзець.

Прыемна вельмі, але трэба
Прызнаць жыццёвыя патрэбы,
З зямлі на зморшчанае неба
Патрэбна паглядзець.

Я бачыў шмат тэлепраектаў,
І мноства роздумаў. Канкрэтна
Не ведаў я чаго хацець.

Але ў розуме сакрэтна
Ўбачыў выгляд твой партрэтны -
Я зразумеў, што мне патрэбна,
І ўсё пачаў я разумець.

Што я гэтак даўно не з'яўляўся,
Ты прабач - я ўжо ачуняў.
Запытаеш чаго спужаўся? --
Я амаль што цябе пакахаў.

Непаверыў глыбокім пачуццям,
Нейкі стымул сабе наракаў,
Уцякаў па душэўных закуццях,
Ад кахання свайго уцякаў.

Адзінотай ісці жыццем заракаўся,
Думкай дзверы табе зачыняў.
Толькі ведай: шчаслівы, што неяк спаткаўся,
І амаль што цябе пакахаў.

Што звычайна – тое распаўсюджана,
Я будую свет з паперы белае,
І абараняць яго прымушана
Нейдзе мае сэрца ашалелае.

Бачу не жывы, а толькі вонкавы,
Праз адно адсунуты прабеламі,
Дзе чарніла кіравала зоркамі,
А ўнутры заўседы толькі белае.

Пытаешся: “Ці можа гэтак здарыцца,
Што ажыве калісьці скамянелае,
Што дзве паловы сэрца аб’яднаюцца
І пекла некалі запоўняць спевамі?”

Смятана, піва, грошы, каўбаса,...
Ёсць рэчы, што заўжды ўсіх цікавяць.
А я згубіўся нейдзе ў валасах,
Што так прыгожа па плячам тваім звісаюць.