Вершы пра каханне

Ты снілася, ты зноў мне сёння снілася:
чужая жонка — родная душа.
Нязвычна доўга сонца ў сне садзілася,
і маладзела пад дажджом шаша.
Ядловец пах знікомым пахам тайнага,
няўлоўнага імгнення тэт-а-тэт,
і цені два з пейзажу пастаральнага
выходзілі, ствараючы дуэт.
Сказаў адзін: "Як ціха сёння вечарам".
Сказаў другі: "Маглі мы разам быць".
Заўжды ў жыцці нам не хапае нечага,

Вось і ты, маладая, молада
пакідаеш мяне на прэч,
наталіўшыся ўзахап з голаду
спрытам рук маіх, сілай плеч.

Пакідаеш, а я, нявыпіты,
буду днець, як пушчанскі звер,
і са мной мой дзяржаўны скіпетар,
і пажадлівы дух папер.

Пакідаеш, а мне не бачыць бы
ўсіх астатніх, адно каб ты,
і каб разам, і неабачліва,
геніяльна і без лухты.

Пакідаеш... Ты вельмі юная,

Я чуў, каханая, што ты будуеш дом,
вялікі дом для ўласнага сямейства,
а твой ваюе рыфмамі са злом,
спаўзаючы паціху ў фарысэйства.

Я ведаю цяпер, што помніш ты
зьнікомую пару сустрэчаў нашых -
супольны шлях да пляцу (дзьве вярсты),
злучэньне рук і хвойны водар фашын.

Тады таксама будавалі дом:
рабочыя раствор мяшалі ў цэбры
і квэцалі ім цэглу, і нагбом

Іграючы ў белым касьцёле,
Кахаючыся з ксяндзом,
Жанчына марыць у полі
Застацца на ноч з касцом.

Іграючы штосьці з Баха,
Жанчына імкнецца туды,
Дзе весела-вольна птахам,
Дзе многа чыстай вады.

Заціхлі гукі. І клірык,
Забыўшыся пра Хрыста,
Самотна, як юны лірык,
Чытае ёй верш зь ліста.

Жанчына зьнікае з хораў,
Жанчыне абрыд арган,
Жанчына едзе на мора

Зьнікла энэргія слова і цела,
І засталося вяршэнства сноў.
Божа, як непасрэдна хацела
Гэта жанчына маіх замоў.

Як жа шаптала яна: «Ты прелесть...».
Як жа прасіла: «Ещё... люби...».
І пэрманэнтна ішла на нераст
З мора шатрэзу ў раку шаблі.

Не магу, не хачу адмовіць,
Калі просяць вочы твае,
Калі рукі пяшчотна ловяць,
Твае рукі ловяць мае.

Сёньня твой, я сьцялю нам ложак,
Выдзяляючы эндарпін;
Я твой бог, твой д'ябал бяз рожак,
Муж любімы твой, бацька, сын.

Я прыйшоў. Ты рабі, што трэба:
Расцалуй альбо прагані,
Альбо выплаві зь мяне срэбра
На сваім залатым агні.