Вершы пра каханне

         Сад у кветкі прыбран,
         Як нявеста, стаіць, 
А над ім запаліліся зоры.
         Мы з табою адны
         Між вішнёвых галін, 
Ў гэтым садзе — таемным прасторы.

         Мы жадаем пачуць
         Любы спеў салаўя, 
Прыслухаемся к шопату ночы.
         Я цалую цябе,
         Ты галубка мая!

Мігцелі зоры ў цёмнай ночы, —
Калі спаткаўся я з табой,
Твае убачыў зоры-вочы,
Пачуў я смех срабрысты твой...

I разлучыўся зноў з табою;
Ізноў адзін застаўся я.
Цябе я жду, прыйдзі вясною
Ты, зорка ясная мая!

Я жду цябе ў дзень светлы мая,
Я жду цябе ўжо доўгі час.
Мне страшна: можа, доля злая
Навекі разлучыла нас.

Ўжо сонца ясныя праменні
Даўно лунаюць над зямлёй.