Вечарам, лугі мае, над вамі
Пажар-птушка божая зары
Ад маленства – божае кароўкі –
Божай маёй іскры
так гарыць.
I гайдае зноў мяне, як човен,
Што на ланцугу слядоў,
на вас.
На рамонках вецер тут варожыць:
Ці кахаюць неба і трава?
Толькі я, варожачы, павінен
Абрываць, нібы пялёсткі,
дні,
Толькі ў кожным дотыку травінак
Столькі дабрыні і цеплыні,
Што жаданне крыкнуць
падмывае
Мне душы збалелай
берагі:
– Не сляды яе ў лугах я гэта
Цалаваў,
А вас, мае лугі!
А мяне,
як з месячнага рэбра,
Створаная мара
зноў заве!
З лепшаю,
дабрэйшай
адгавеўшы,
Мне яшчэ шчасліва лугавець!
Вечарам, лугі мае, над вамі
Пажар-птушка божая зары
Ад маленства – божае кароўкі –
Божай маёй іскры
так гарыць!
1983