Вершы пра каханне

Ляжаў вялікі, белы камень тут —
Каля бруі прыветнае крыніцы.
Як брат з сястрою, у любімы кут
Мы беглі, каб красою наталіцца.

Але ў той дзень загадкавы віхор
Нас выхапіў з зямнога летуценьня,
Дзе конікаў ня моўк бязладны хор,
Мільгалі сьлюдзяных стракозаў цені.

Паўстала тое, што лунала ў снах,
Сатканых з позіркаў і шэптаў кветак.
Маланкавай вясны зялёны шлях

Нецалаваных на зямлі няма.
I хітрыя жанчыны і дзяўчаткі
У сэрцах носяць свой сакрэтны май
I пацалункаў вечныя пячаткі.

I пад уяўнай важнасцю багінь
Трапеча міг,
калі са стогнам: "Лю-бы-ы..."
Павержаныя, быццам бы сцягі,
Бездапаможна
падалі
іх губы...

Пад зоркаю яснай нябёс пазалоты
Я вусны твае захаплённа цалую;
Згубляю дыханне з тае асалоды,
Што здольна закрýжыць галову шальную.

Пяшчотны, ласкавы, начны пацалунак,
Мне сэрца хвалюе, узрушвае душу;
Ён быццам бясцэнны нябёс падарунак,
Я марыць пра большае нават не мушу.

Аддаўшысь пачуццям, цалую твар мілай,
З вялікім каханнем, і ласкаю, шчыра.
Начны пацалунак вуснаў любімай,

У звечарэлым садзе, што, цямнеючы,
Тулiўся ў першай восеньскай журбе,
Я прыгарнуў твой ценькi стан, не ўмеючы,
I ўпершыню пацалаваў цябе.

Пасля... пакуль з вачэй не знiкла ў засенi -
Стаяў адзiн на гулкай паласе...
Ах, як жа тахкалi твае абцасiкi!
Ад стуку - грудзi, думаў, разнясе!