Вершы пра каханне

Мне сніцца мора.
Там, за валам,
Што белапенна лёг да ног,
Ты, нечаканая, паўстала,
Над галавою — рук вянок.
Трымцела радаснае цела,
Крывінкай кожнаю жыло,
Нібы ў сябе ўвабраць хацела
Усё — да кропелькі — святло.
Яно звінела і спявала,
I цалавалася з вадой.
Зноў свет прыціхлы хвалявала
Сваёй загадкай маладой.
I не забудзецца ніколі,
I не паўторыцца нідзе ж...

Зялёны дым: услед узнятай слонцы
Арэшнік пылу воблака атрос.
Нiбы ў палац, сюды заходзiць сонца –
У мокрым лесе светла ад бяроз.
Вартуе глуш сарока-белабока,
І з непазбыўнай прагаю глядзіш:
Шурпаты ствол надрэзаны глыбока,
Са звонам кропля падае ў гладыш.
Да латака мурашкі і пралескі
З усіх прагалін збегліся на пах.
Бярозавікам пахнуць пералескі,
Блакіт і пена на ружовых пнях.

Хіба можна не спыніцца –
Гэта варта паглядзець:
Красавік вясне спадніцу
Задзімае да грудзей...

А яна плыве па скверу,
Як і раньш у шмат вякоў.
І смяецца з вакамераў
Звар’яцелых мужыкоў...

Я і сам як укапаны.
І не зводзячы вачэй...
Ці паненка то, ці пані?
А спадніца – да плячэй...

Уначы ля цёплае вярбы,
У лістах стуліўшыся, вясна
Веек не магла падняць ад сна,
Толькі з рэхам жураўлінае трубы
Ранкам прахапілася яна.

Адгрымеў за вёскай крыгалом.
Вылецела з вулею пчала,
І дзяўчынка з гладыша нагбом
Першы сок бярозавы піла.

І такім прыгожым здаўся твар,
Блізкі мне да кожнае сузлінкі,
Сонца сакавіцкага загар
З першаю вясновай рабацінкай.

Калі рушыць і зьнікае прэч сьцяна,
Калі ўсе вакол завуць мяне вар’ятам –
Гэта значыць, зноў прыйшла вясна
І я зноўку стаўся ейным братам.

Калі вершы я чытаю ёй,
Адзінай ва ўсім сьвеце прыгажуне,
Апантаны зноўку я вясной
Маё сэрца б’ецца моцным гэрцам.

І сонцам зьзяе твар і стан яе,
А вочы – бездань неба зорнай ночы.
Наноў я ўвесь аддаўся той вясьне,