Вершы пра каханне

Старэе ўсё ў жыцьці імклівым
І непазьбежна адыходзіць...
Мяняюцца ляндшафт і клімат,
Віруюць перамены ў модзе.
Дапытлівасьць рашучым чынам
Шлях у нязьведанае торыць.
Хто ўспомніць дымную лучыну,
Калі сядзіць прад маніторам?
Даўно ўжо гонка пачалася,
Каб паскарацца год ад году.
I мы гучым у новым часе
Гудком забытым параходу.
Ды прабіваецца праз вусьціш

Куды ісьці?
Замкнёна ўсё наўкол!
Ані няма
у сьвеце гэтым
шэрым.
І сярод жыткі хвіля -
быццам кол -
працяла сэрца
кволаму даверу.

Каму казаць?
Маўчаньне, нібы сьцень,
паветра у нацятасьці
трымае.
І скрозь яго
ледзь-ледзь
ідзе прамень,
і сьвет малы
лучынай асьвятляе.

Чым жыць?
Бо мары марныя мае
у пыл ці попел рынулі,
пасохлі.
І чорны сум
бы хваляю
бярэ,

Апошні поезд мэтро зацягне на вакзал
Каханьне прайшло, ды вось толькі, на жаль
Засталася пустота, нейкі сумны адчай..
Не прыйшла та свабода, што я моцна чакаў.

Зноўку шэрасьць штодзённа, зноўку твары і справы
Усё надзвычай звычайна, пахаваліся мары.
Ад бясконцай самоты моцна сэрца баліць..
Невядома нашто, а працягваеш жыць.