А мо чакаў я гэтага званка,
Мо непазбежнасць нада мной лунала,
Калі твая шчаслівая рука
Шэсць гэтых лічбаў недзе набірала.
Ало, ало! Успомніцца пасля:
«Мой дарагі! Віншую з першым
снегам!» —
I голас заміраў далёкім рэхам,
Званочкам, што дражніўся мне здаля.
Як скалануў мяне ён, як жа ён
Мяне ў абдымкі праз адлегласць кінуў!
Я ўваскрос, я рос, я жыў, я гінуў, —
Зноў уваскрос! Я пасылаў праклён
Мінуламу, што стала паміж мной
I між табой нядобраю няславай,
Паныласцю над недапітай кавай,
Віной віна і простаю віной...
Хай будуць блаславёны: гэты дзень,
I першы снег, і першыя завеі,
Сняжынка тая, што табе па веі,
Нібы дарунак неба, упадзе!