Мой ранак не засмучаны
Таропкасцю сустрэч,
Мой ранак не заручаны
Раскошай белых плеч.
Пявучы і мядовы,
Ён поўны – пачуцця
Да любай, чарнабровай,
Паненкі ганаровай, –
Чужой пакуль хаця…
СЛУХАЮЧЫ БРАМСА
Паклон маўклівы – следам у адказ
Пурпурны смех і лёгкі цік шчакі.
Аднак сустрэча гэта мела рэзананс:
Гарачы поціск не астыў рукі….
Так паяднаць нас мог хіба што Брамс
Ці класіка шчымлівыя радкі…
…Гучаў вакол – асенні ренесанс…
Кароткі міг, а памятны які!..