I чаму імкнецца Нёман, быццам утрапёны,
да бурштынных дзён пад крыллі,
чаек белых крыллі?..
Нашы хлопцы-плытагоны,
помню, гаварылі:
— У Літве, на ўзлессях весніх,
на крутых абрывах
зарунела рана рута каля кожнай хаты,
і прыгожыя — надзіва! —
у Літве дзяўчаты.
Там, дзе блішча ўсмешкай мора,
смех звініць дзявочы
і вянкі з духмянай руты, песні над вадою:
«Як дастанеш ты вяночак,
буду я тваёю...»
Каб злавіць вянок і сэрца, не адзін рыбачыў,
не адзін зямляк застаўся,
не дастаўся дому,
а ці меў ля мора ўдачу —
невядома...
He плыты — сплаўляю песні.
Сталі поруч смела
пабрацімы-песнягоны. На прастор імкнуся.
Абняла Літва, сустрэла
песні Беларусі.
Толькі я вянкоў на хвалях штосьці не прыкмеціў.
Мусіць, хвалі
пахавалі звычаі старыя.
Мусіць, восень. Мусіць, вецер.
I гады не тыя.
А вакол — на ўзлессях ясных,
на крутых абрывах,
як вясной, рунее рута каля кожнай хаты,
і харошыя — надзіва! —
у Літве дзяўчаты.
Нейкі сум, трывога зноўку сэрца маё сцялі.
Палымнеюць воч блакіты, кожная — як рута:
ці Анэля, ці Нясцяле,
Стасе ці Бірутэ.
He адзін зямляк застаўся... Эх вы, леты-зімы!
He ўтаплюся, дык згару я ў зваблівым блакіце.
Ды пра гэта, пабрацімы,
дома не кажыце.