Т. С.
Ну вось і ўсё.
Расстанне.
З цвярозасцю у сны.
І мы вярнуць не ў стане
Ілюзіі вясны.
Мы проста адсвіталі,
Узрост не падманіў:
Запознымі сватамі
П’янелі нашы дні…
Над галавой ачахлай
Павіс самоты сум,
Але ўжо боль з адчаем
Я ў восень не нясу.
Яшчэ не раз растане
Душа ў вірах вачэй…
А толькі ад расстання
Няўжо табе лягчэй?