А тая восень мне прынесла
сум і адчай.
Тады, як выбух у цішыні, пачуў я
тваё “бывай”.
А тая восень дажджамі змыла
сляды,
твае сляды, калі ты ў цемру сышла –
куды?!
Хай тая восень хоць ва ўспамінах
жыве,
і госцяй позняю прыходзіць
у сне…
…А гэта восень нам кубак шчасця
падорыць хай,
каб растварыліся ў ім, зніклі
сум і адчай.