Усплывае самотны твой вобраз…
У грудзях закіпае цяпло,
Ды астуджвае ўнутраны голас:
“Не ўзнавіць, не вярнуць, што прайшло!”
Калыхаецца бель завірухі,
Не суняць, не прыцішыць яе.
У кватэры – і цёпла, і суха,
Толькі сэрца ў завею заве.
Як вам з мужам сваім жывецца?
Дай вам Божа спазнаць даўгалецце,
Хай не б’юцца ўстрывожана сэрцы,
Хай спакойна жывуць вашы дзеці.