Успомні мае словы, любы!
Успомні і не забывай:
“Кахай мяне, мой любы,
Як свой родны край!
Ці можна ўсё жыццё
Пражыць адным падманам?
Чаму, калі навокал
Так многа дабрыні?”
Ты скажаш мне ў адказ:
“Не ўсё даецца дарам”.
Не слухаў мой наказ
І разышліся мы.
А потым ты званіў,
Шукаў кагосьці побач,
Зашмат слязы праліў,
Калі настала поўнач.
А я хацела толькі,
Каб быў у нас той рай:
“Кахай мяне, мой любы,
Як свой родны край!”