Вершы пра каханне

Я так баялася гэтай сустрэчы.
Я думала: яна ўспыхне маланкай з яснага неба
ці сцюжна агорне агромністай кропляй.
Я так баялася гэтай сустрэчы.
I вось — ты стаіш.
Такі непадобны, худы, высокі.
Гады асірацілі цябе:
асыпаўся, як лістападаўскі клён, твой чуб;
змяніў ты на бліскучы метал
сваю белазубую ўсмешку;
адклаліся тонкімі штрыхамі па тваім твары
перажытыя дні...
Я так баялася гэтай сустрэчы.
I вось — ты стаіш.
Знаёмы й чужы,
жаданы й непрыемны,
каханы й забыты...
Але — куды ты?
Няўжо не заўважыў мяне
на гэтым мітуслівым пероне?
Няўжо не рашыўся падысці?..
Скуль мне здагадацца, што бязлітасныя гады
змянілі й мяне да непазнавальнасці.