Першы снег лажыўся на дарогу,
і кахання дзень настаў апошні.
На каленях я маліўся богу, слезы
неба сціснуўшы ў прыгоршні.
За твае і за мае няшчасце,
адплаціў я з гакам на гады,
ну а шчасце мы павінны скрасці,
з закрамоў жалобы і нуды.
Першы снег сышоў вадой каравай,
сцек у вадазборны люк.
А каханне першае крывавым
у сэрцы следам, увагнаўшы крук...