Яна ні там, ні тут, яна адгэтуль воддаль,
Бо брошкай на плячы апалены спарыш,
Бо ў рыцарскім баі загінулі абодва:
І рыцар — Белы Крыж,
І рыцар — Чорны Крыж.
Яна ні з тым, ні з тым, бо страціла абраных,
Бо іх на люты бой заклікала сама!..
Цяпер, калі няма ніводнага з каханых,
Ёй выбіраць паміж
Нялюбымі двума.
Сыйшліся ўжо яны ў турніры тэатральным —
Драўляныя шчыты, драўляныя мячы:
Як сьмешна, Божа мой!
Нібыта знак астральны,
Апалены спарыш
Дыміцца на плячы.
Усьмешкі матылёк прыкрыў апёк балючы,
Ня ўбачаць боль яе ні ў лахманах рабы,
Ні рыцары ў плашчах, падобных на анучы,
Што б’юцца за яе —
Пярэсты і Рабы.
Пярэсты перамог! Зламаўся меч Рабога! —
Як сьмешна, Божа мой!.. Яна цалуе крыж
На вернасьць аднаму, прымроіўшы другога...
Дыміцца на плячы
Апалены спарыш.