Ізноў.
Сэрца зноўку знак адчула:
Ты мяне ізноў завеш,
Успаміны ўскалыхнула,
Чымсьці адгукнуцца перш.
Думкі цешаць памяць сэрца -
І карціны ўсе наноў.
Ад тваіх вачэй сагрэцца
Душа прагне зноў і зноў.
Дык выходзь жа, дарагая,
Ты на сцежкі між палёў,
Дзе заўжды суправаджае
Спадарожніца-любоў.
Дзе кілімам мяккім травы
Усцілаюць нам дарожку,
Дзе заўсёды маем права
Падурачыцца хоць трошкі.
Ізноў.
Сэрца зноўку знак адчула:
Ты мяне ізноў завеш,
Успаміны ўскалыхнула,
Чымсьці адгукнуцца перш.
Думкі цешаць памяць сэрца -
І карціны ўсе наноў.
Ад тваіх вачэй сагрэцца
Душа прагне зноў і зноў.
Дык выходзь жа, дарагая,
Ты на сцежкі між палёў,
Дзе заўжды суправаджае
Спадарожніца-любоў.
Дзе кілімам мяккім травы
Усцілаюць нам дарожку,
Дзе заўсёды маем права
Падурачыцца хоць трошкі.
Я ЎСЛАЎЛЯЮ ЖАНЧЫН.
Дзень жанчын запрашае мяне да пяра,
Напісаць дыфірамб. І папера гатова.
Гэта значыць, сяброўкі,- прыйшла зноў пара
Для майго паэтычнага слова.
Я магу ўспамінаць пацалункі ў цішы
І чаканні каханай... Паслухай! -
Лепш я тут напішу пра парывы душы
І пра тое, што сэрцам падслухаў.
Кожны з нас, маладых і дарослых, мужчын
Адчуваў у жыцці Вашу ласку,
Заўсёды рад калегу прывітаць -
І колькі слоў харошых напісаць,
Пачуцці ўсе укласці ў рыфмы,
Іх сумясціць з сардэчным рытмам.
Радкамі гэтымі хачу
Табе жадаць адно - удачы,
Ані не мець нагод для плачу,
А толькі - радасць уваччу.
Я прачнуся – і гляну ў аконца,
Усміхнуся руплівым шпакам,
Травам росным,высокаму сонцу,
Неба сіні ды зорным шляхам,
Воднай гладзі і лісцям на дрэвах,
Далягляду за ціхай ракой…
А мне ж болей нічога не трэба:
Побач – ты,і у свеце – спакой.
Я зусім разгубіўся -
Так цябе я шукаў.
У цябе я ўлюбіўся,
Я цябе пакахаў.
Тыдняў шмат беспрасветных,
Многа доўгіх начэй
Ты,бы папараць-кветка,
Не казала вачэй,
Не ішла ў мае рукі,
А была толькі ў снах,
І душэўныя мукі
вызывала. І жах
У душы пасяліўся,
Што цябе не знайду.
Але ж я памыліўся -
І з табой вось іду.
Наяве для мяне ты
Яшчэ лепш,чым у сне.
Дзіўнай песняй няспетай
Застаешся ты мне.
Я вазьму ў далоні свет сонца,
Я вазьму ў далоні зару,
І ў тваё іх закіну аконца -
Я табе іх адной падару.
Я збяру для цябе ўсе сузор’і,
І вясёлку я з неба здыму,
А пасля бурштыновым узмор’ем,
Зорным небам цябе абдыму.
Апрану у вячэрнія росы,
Ахіну у жывую ваду,
Запляту табе месяц у косы…
Я цябе на край света звяду!
Сонца ў небе дзесь высока
Ярка свеціць у зеніце.
Так твая любоў здалёку –
Свету промень у цямніцы,
У якую затачыла
Ты мяне адным паглядам.
А пасля…
Пасля ўтапіла
ўглыб вачэй –
Так мне і нада!
І я рады,што ў палоне
Чар тваіх,як у цямніцы.
Мне б яшчэ з тваіх далоней
Ды жывой вады напіцца.
Захмялець ад пацалунку
Тваіх губ з мядовым пахам.
З кратаў тых зрабіць карункі…
І ўзляцець адным узмахам
Сланяюся ў парку
ценню журботнай.
А ў парку – пустэча
і вельмі маркотна.
Іду па алеі,
дзе мы гулялі.
Тапчуся пад клёнам,
дзе мы стаялі.
А вось і лаўка,
дзе мы сядзелі.
Таксама ціха
рыпяць арэлі…
Наш парк заснежаны
белай завеяй.
І ў дрэвах вецер
вось-вось самлее.
Зімы-зладзейкі
снягоў палотны
ляжаць на галінках
(ім так халодна!)…
. . .
Вясна ўварвецца –
і снег растане.
І парк наш зноўку