Я стаміўся змагацца сам з сабой
Я хачу бачыць твае шэрыя вочы
Адчуваць пяшчотны дотык твой
Назіраць цябе побач і ў дзень і ў ночы.
Паламанае ўсё ўспрыманне сусвету
Паратунак шукаю ў летуценнях і марах
Маё шчасце звалілася да мяне ад некуль
Але сэрдца цісне, што гэта ўжо марна.
Ёсць умовы паводзін, не вырвацца з пасткі.
Панастаўленых людскім уяўленнем.
Маё сэрдца зноў ірвецца на часткі.
Колькі шляху, прабач,
У нас пройдзена міма.
Мы з табою не побач,
Дзе быць былі павінны.
У жыцця свой этап –
Залатая восень.
А твой погляд так
І усмешка штосць просяць.
Я вярнуўся ў свой стан.
Я цябе зноў не бачу.
Наша шчасце – падман.
Ужо ні што не перайначыш.
Усё ізноў, як заўжды.
Усё як багна стабільна.
Мы дайдзём да мяжы...
І адыдзем цывільна.
Зробім выгляд, што бльш
Лепш ні чога не трогаць.
І застыне зноў боль,
Як у падушчы слёз вільгаць.
Я стаю на муру,
А на перадзе мроіцца Рай…
Чыйсці голас звініць,
Нібы калакольчык.
Зрабі крок наперад,
У шчасцьлівы край.
Што рабіць?
Гэта сам выбірай, -
Ледзьве што –
Падхопіць Анёльчык.
Але мур трывалы
Пад маёю нагой.
Тое шчасце туманна,
А спераду бездань.
Далячу, ці загіну?
Ці вярнуцца дамоў?
І маўчыць у самоце
Анёл мой ахоўнік.
Я адну цябе кахаю.
І наўрадці ўжо калі
Я кагосці пакахаю
Гэтак вось ў сваім жыцці.
Ледзь не кожную ноч
Ты прыходзіш да мяне,
Але толькі ў сне,
І знікаеш, бы цень,
Як надыдзе зноў дзень,
Дык хутчэй бы зноў ноч.
Твой пацалунак адчуваю на сваіх губах.
Салодасная смерць! Вазьмі мяне ў абдымкі!
Я замярзаю ў восеньскіх сьнягах,
І сьлёзы ператвараюцца ў ільдзінкі.
На жаль, вандроўка шчасьця не ўдалась.
Чарговы раз я падмануўся ў спадзяваннях.
Сустрэча прывяла мяне да развітання
З каханай, што ў сэрдцы засталась.
Ну што ж. Пакрочым мы далей.
Хаваючы падалей пачуцьці, спадзяваньні...
Першае каханьне – салодкая мара,
Спадзяваньняў маладосьці рай.
Усё вітае пад каханьня штандарам,
І толькі раніцою – бывай.
Усё назіралася ў ружовым сьвеце,
І словы каханьня ў першыню прамаўляў.
Ружовыя хмаркі прагнаў жыцьця вецер;
Занадта шмат я сябе разгубляў.
І з высновы жыцьцёвых вяршыняў,
Узіраюсь у маладосьці міраж,
Але бачу вакол адну пустыню:
Толькі брудны пыл і пустэча ўабсяж.
Ні я быў першы, і ні я апошні.
Шмат хлопцаў пракладалі з табой шлях.
І кожны з іх па кропельке, хоць трошкі
Пакінуў брудны сьлед у тваіх палях.
І краска запаветная сарвана,
І стоптана, затоптана ў бруд.
І ўсё крывавіць твая рана,
Як сьвежа- катаваны труп.
Салодкі мёд з цнатлівых тваіх губ
Спытаць я вельмі спадзяваўся,
Ды кратамі здаецца мне наш шлюб.
Балюча разумець, як памыляўся!
Няма ў вачах натхненьня,
І словы не вызываюць даверу.
Недзе зьнікла ўзаемаразуменьне…
Ў шчырасьць паводзін – ня веру.
Каханьне – штодзённая праца.
Разлікам пароблена вера,
Хоць, часам, бывае і здасца:
Жыцьцё – папсавана папера.
Але яго не перайначыш,
А час злятае безнадзейна,
І зоркі зіхцяць штоночы.
Дык дзе ж наша мара, дзе яна?
Мы розныя людзі з продвеку.
Кожны з сваім небасхілам,
Пасля чёмнае ночы
Раніцой я прочнусь.
Адкрываю я вочы
І вакол азірнусь.
Як хацеў бы я побач
Раптам ўбачыць цябе,
Але мроі збываюцца
Толькі ў сне.
Поўны суму і смутку
Зноў мой сёняшні дзень.
Дзеж подзець гэту муку?
Што находзіць, бы цень
На пакутнае сэрдца,
Што ў роспачы б’ецца
Нягубляя надзей,
Пазбягая людзей.
Мне патрэбна адна ты,
Але дзеж цябе ўзяць?
Я не змог утрымаць
Сваё шчасце. Адплата
Чарговая дзяўчына
Знікае ў небыцці.
Якая прычына
Заставіла ісці?
На пошукі лепшага лёсу,
Які нясецца ў нябёсах,
Ды не спускаецца на землю,
Бо розуму я не ўнемлю.
У пошуках сапраўднага кахання
Ўсё крочу я і крочу па жыцці,
Але ні як мне не знайсці
Кахання сапраўднае дыханне.
Згасаюць ўсе мае пачуцці…
Дык можа мне ўжо не мучыць
Сваю спустэлую натуру,
Якая горшае пад час?
Вось і скончылась лета,
А на сэрдцы – сум.
І доўгачаканая мэта
Не ўсхвалюе розум.
Аднак сум не пройдзе,
Пакуль ты не самной.
Птушка шчасця не знойдзе
Ў маім гаі спакой.
Будзе лётаць далёка
І блукаць у сіняве .
Ёй спусціцца нялёгка –
Сумотна ў мяне.
Адзінокае сэрдца баліць.
Па начах узнікае твой вобраз.
Тое лета мне больш не ўзнавіць,
Каб адбылася ўсё яшчэ раз.
А праз год усё можа пройдзе,
Сакавік на парозе ўзыходзіць,
І вясна ў наш край надыходзіць.
Гэта час успамінаў кахання
І тужлівага спадзяввання,
Што адбудзецца зноўку сустрэча,
Як калісьці, мінулай вясной.
І сканае ў сэрдцы пустэча.
І ты зноў будзеш побач са мной.
Сонца грэе і ласкава свеціць,
Быццам промні тваіх вачэй.
Чаму ж знікла раптам ты, Свецік
У ц1мнай безданні новых начэй?
Не забыць мне цябе ўжо ніколі,