А ці былі яны – размовы
І цуд з табою побач быць?
І тыя позіркі і словы,
Што здольны сэрца растапіць,
І напаіць душу пяшчотай,
І цяплынёй сваёй сагрэць?
Як спадзявалася я, што ты
Ва мне патрэбу будеш мець!
Ды раптам знішчыла расстанне
Ўсё гэта шчасце… Вось і ўсё!
О, безнадзейнае каханне -
Бы кандалы на ўсё жыццё!
Ты нават і не развітаўся...
Пайшоў... І свет мой патушыў...
І мне хваробаю застаўся
Пустэчы прывід ў душы...
Як пакарыцца свайму лёсу?
Хачу забыць імя твае!
З малітвай стогну ў нябёсы,
А Бог палёгкі не дае…
З’ядаюць дні мае і ночы
Не успаміны – сум жывой…
Усюды бачу твае вочы…
Усюды чую голас твой…
Ці пакаранне мне – пакуты?
Ізноў… Ізноў…Ўсё той жа твар!
І, што ні дзень, ў сэрцы – смутак,
І, што ні ноч, у душы – цяжар!
І стыне кропелька на скронях…
Бо не сустрэць… Бо не спаткаць…
Але ж, ці хто мне забароніць
Здаля нястомна бласлаўляць?