Дзе шукаць тыя спевы,
Танцы ў дзікіх матывах,
Покуль выюць завеі,
Халады бьюць па шыбах?
Дзе абдымкаў цяпло па начах?
Там, дзе Ваша гарыць свяча.
Дзе знайсці аднадумца
І падтрымку ідэяў,
Бо ўвесь свет адвярнуўся
І пасеяў сумневы?
Дзе шукаць для апоры пляча?
Там, дзе Ваша гарыць свяча.
Дзе сагрэе святло
І адкрые сакрэты,
Дзе размоваў цяплом
Будуць сэрцы сагрэты,
Дзе спакой адшукае душа, -
Святлом напоўніла пакрыўджаныя дні,
Аблокі з неба выгнала з дажджамі.
Ў вачах гарэлі сонца прамяні –
Дзяўчына з вогненнымі валасамі.
У кожным кроку постаць балярын,
А шчэбет голаса зліваўся з салаўямі.
Ад кожнага кранання – успамін
Дзяўчыны з вогненнымі валасамі.
Лісіца, і інакш не назаву,
Як ў покер гралася з календарамі.
Імгненнямі сустрэч цяпер жыву
З дзяўчынай з вогненнымі валасамі.
Ты лепш бы пакахала не мяне…
Чакала б сталага дарослага мужчыну,
Сталець я не збіраюся ў паміне,
І кожную свабодную хвіліну
Смяюся і ўкалоць хачу бальней.
Ты лепш бы пакахала не мяне.
Цярпець не можаш паху цыгарэт,
А я палю два пачакі на дзень,
І хутка толькі тытунёвы цень
Замест мяне ты ўдыхнеш ўзамен,
На вуснах я пакіну горкі след,
Цярпець не можаш паху цыгарэт.
Парушыў стасункаў святыя каноны,
Хацеў ва ўсім разабрацца…
Пасуе чырвоны глінтвейн для размовы,
Белы глінтвейн – для танцаў.
Да ночы спрачаліся з’едлівым тонам,
Кідалі на здзеку пытанні.
Для новых сустрэчаў падыдзе чырвоны,
Белы глінтвейн – на растанне.
Так можна да скону сядзець ля каміна,
Баяцца, што дроў наламалі.
Чырвоны глінтвейн прынясе ўспамінаў,
Белы глінтвейн – толькі жалю.
Ліхаманка, гарачка, трызненне,
Прачынаюся раптам уночы.
То не вірус, ніякіх сумненняў
Захварэў на зялёныя вочы.
Патануў, захапіла дыханне,
І ледзь выплыў на бераг пясчаны,
Пранімае, трасе да світання –
Ў вусны поўныя закаханы.
Ні жывы і ні мёртвы – бяссільны,
Абыякавы да наваколля,
Але зноў выпаўзаю з магілы,
Каб пабачыць твой стан непакорны.
Доктар раіць захоўваць цярпенне –
Сарваў авацыяў гром
У вялізарнай зале.
Мне потым усе казалі:
“Трымаўся ты малайцом!”
Было ў мяне выступіць лепей жаданне,
Мне першкодзіла не хваляванне –
Тваё маўчанне.
Узарваў смехам сяброў,
Вечарына ў самым разгары:
Музыка, танцы, пары,
Але трэба ехаць дамоў.
Паціснулі рукі на развітанне,
Але неяк точыць ў душы да світання
Тваё маўчанне.
Засталіся з табой удваіх,
Заглядаю з выклікам ў вочы,
Ты вучыла мяне чакаць
І цярпець шматгадзінныя зборы.
Я стараўся быць бездакорным,
Нават слова не смеў сказаць.
Ты вучыла дарослым быць –
Вырашаць праблемы “сусветныя”,
Хоць яны не такія адметныя,
І сама магла тое рашыць.
Ты вучыла цаніць драбязу,
Паказала мне цуд простых рэчаў,
Што чапляюць дзіцячым нечым.
Гэты скарб праз жыццё пранясу.
Смелым глупствам вучыла заўжды,
Шанавала мяне як героя,
Забрала думкі восені турма,
І шэпча пад нагамі лісце позняе,
Што мы з табой сустрэліся дарма -
Мы розныя.
Мы розныя.
Мы розныя.
Навошта марнавалі гэты час
На гутаркі на тэмы несур’ёзныя?
Ужо нічога не яднае нас -
Мы розныя.
Мы розныя.
Мы розныя.
Ты, мусібыць, смяялася з мяне,
А я ў бяссонні траціў ночы цёмныя,
Адно толькі было ў галаве:
Мы розныя.
Мы розныя.
Мы розныя.
- Ты дурань, боўдзіла, халера! –
Мне біла кулаком у грудзі, -
Я ўжо амаль табе паверыла!
І што цяпер са мною будзе?
- Я вырашыў, што проста жах
Далей прадоўжыць стасавацца.
Мы ж будзем у розных гарадах,
Таму нам лепей развітацца.
І год за годам, дзень за днём
Твой вобраз з думак гнаў я прэч,
Але дзівосным прамянём
Бліснула новая сустрэча.
Тулілася, як кацяня,
У прахалодзе вечаровай,
Хвіліны павольна крочаць,
Гадзіны ледзь цягнуцца следам.
Я спаць не магу гэтай ноччу,
Мне месяц стаў верным суседам.
Ты зараз цалуеш другога,
Сама мне пра гэта казала,
Я стаў гледачом маналога
Пра тое, як іскры не стала.
Ну што ж, калі ёсць жаданне,
З якім не ў сілах змагацца,
Яму ад мяне прывітанне,
А нам прыйшоў час развітацца.
І лепш да мяне не вяртайся,
А то ненарокам прабачу.
Воскресный вечер, тихий вечер,
Свет фонарей тяжелый, тусклый.
Уставший город, место встречи –
Наш переходец захолустный.
Тогда же было все иначе –
Бродяги-музыканты, песни,
Глаза у нас горели ярче,
И души рвались в поднебесье.
Я знал, что просто так не может
Затухнуть дикое веселье –
Сюрприз наутро, дрожь по коже,
В груди приятное волненье.
И вот лечу тебе навстречу,
Часы, минуты на исходе,