Распусціла дзеўка косы,
Перад святам добрым таньчыць.
Моўчкі слухаюць бярозы,
Як зязюля горка плача.
Чорны вір, рачная пена
І кароткі сон дзявочы.
У капне духмянай сена -
Час так тарапліва крочыць.
Ранкам пойдзе да касцёлу,
Грэх слязьмі ізноў пральецца.
Апусціўшы твар да долу,
А каханне не вярнецца.
Чорны вір, чароўнасць ночы
У капне духмянай сена.
І кароткі сон дзявочы
(з цыкла «Скаромныя пацешкі”
“Хутка прыйдзе святы пост”-
Кажа бабцы дзед Антось.
Прынясi глячок гарэлкi,
Вып’ю зараз замест грэлкi.“
Пасля шостай поўнай чаркi
Дзед храпе, як конь, на лаўцы.
А бабульцы (вось дык чорт),
Засвярбела пад вячор.
Сцягнула боты, потым порткi,
А там - грыбец такi гаротны.
Ляжыць, як змэнчаны мянтуз,
Раней жа быў казырны туз.
Як прагна п’е стамлёны пасля працы конь
З туманам цяжкую i смачную вадзiцу,
Так закаханая ў першы раз дзявiца
Прыцісне моцна да грудзей хлапца далонь.
I раптам памiж хмар змакрэлых i смаляных
Прагляне здзіўлена ружовы маладзiк,
А потым з выдыхам - салодкi хрыплаваты крык.
I як знайсці затым хвiлiн непагубляных.
Святая сарамлiвасць вуснаў i гарачых рук,
Распусныя жаданнi, як у сне дзявочым.
Сон з вадой кароткi -
Ты бяжыш праз дождж.
Цёмна ўздоўж дарогi,
Бляск маланак, ноч...
Ты ў светлым плаццi,
Вянок з жоўтых руж.
З сэрцам божай мацi,
Сярод здранцвелых луж.
Шлях твой непамерны
Уначы, праз дождж.
Меле млын сырое зерне,
Бляск маланак, ноч...
Па каменням мокрым
Ты бяжыш з вянком.
Змрок глядзiць у вокны,
Ценi ўслед радком.
Сяргей Брандт, 13.09.2013
Напэўна нiколi цяпер не сустрэну
Тое каханне, што гэтак чакаў.
У гэтым павiнны жыцця перамены
I плынь несуразных аднолькавых спраў.
У гэтым павiнны хлусня i надвор’е,
I нават чыгуначны доўгi вакзал.
Сцяжынка вузкая ў вёсцы Загор’е,
Дзе некалi шчасця сваё так шукаў.
Даносяць мне птушкi на мове навiны,
Але ўсё позна - нi слова аб тым,
Што юнацтву свайму я каханне павiнен
Цябе мае прызнанне не кране,
Прайшло ўсё, не варушы, навошта.
Але прыходзяць да мяне ў сне
Дзён тых чарга, стаяць яны ля ложка.
Сустрэчы той апошняй пачуццё
I памяць аб кароткiм нашым леце.
Даўно, напэўна, парасло галлём
Сапраўднае Каханне ва ўсiм свеце.
I бачыць бог-за здраду не злую,
Пайшла туды, куды заўжды хацела.
Прадаўшы мару i душу сваю,
Даклаўшы ў прыданае страйное цела.
Вышывала дзяўчына ручнiк,
Пры лучыне ў цеснай святлiцы.
Толькі б шчасця i каб на дваiх -
Колас жытнi, сцяжынка, крынiца....
Слязой чыстай крапiла яго,
Цеплы край, бакавыя палоскi.
Грубы лён ад дажджу аднаго
I арнамент з маленячкай вёскi.
Заўтра пойдзе яна пад вянец,
А цяпер вось ручнiк вышывае.
Ручнiк шчэпiць пярсцёнкаў мацней
У далекiм не бацькавым краi.
Вышывае дзяўчына, спяшыць,
Цалуе лагодна ў вусны
Дзяўчыну хлапец маладзенькi.
Здзiўленна змаўкаюць музы,
Знiмаючы вопратку з ценi.
А ён да грудзей асцярожна
Каханне свае прыцiскае.
Дзяўчына прашэпча: „Няможна”
I вусны саромна схавае.
З салодкаю болю iмгненне,
Iм зоркi сцялiлi той ложак.
Цалуе хлапец ёй лагодна каленi
На золаце цёплага збожжа.
Сяргей Брандт, 16.06.2013
Мая мiлка па вясне
Ноччу раптам будзiць:
„Паглядзi, як у мяне
Паднялiся грудзi.
Ты ўсё спiш, а я чакаю
Драйвiнга былога.
Ты куды? Ужо трымае
За каўнер малога.
Ты можа i не хочаш,
Але ўсё ж павiнен.
„Вiягра” дапаможа
Утроiць твае сiлы.
Ты можа i не можаш,
З’еш трохi медыцыны.
I зложым гэты ложак
У iмя духа з сынам.
Ноч згубiлася iмгненна,
I сxавала вочы.
Стаiць мiлка на каленях
I кахацца хоча.
А тваё цела пахне кветкай,
Пунсовай кветкай усiх жаданняў.
I нечым чыстым, вельмi рэдкiм,
У полымi дзiцячых абдыманняў.
Знямелi вусны ў няўмелых пацалунках,
Сардэчка б’eцца, молатам грахоча.
Жанчына ты, але вось толькi ў думках,
Свiтанак зноў застанецца дзявочым.
Не па жаночы пахне тваё цела,
Жыццё становiцца не лiрыкай, а прозай.
А зорачкi глядзяць унiз нясмела,