Спіць на грудзях маіх
Чало
Тваёй шчасліва-ціхай
Стомы.
Нібыта ўсё,
Што сніцца дома,
Збывацца раптам пачало.
І быццам бы
Даўным-даўно
Ваўкі твайго замужжа
Вылі,
Калі памыі
Нехта выліў
У наша светлае віно…
Ты і цяпер у насланні
Чужой
І злоснай волі.
І не жадаеш
Мне дазволіць
Цябе сабою засланіць.
Ты мне сказала,
Што згарыш
На вогнішчы
Майго кахання,
І як бы хто
Хіба кахала ты, хіба?
І хто табе жыццё скалечыў,
Што ты,
Як ніцая вярба,
Не ў стане больш
Расправіць плечы?
Туманны прывід халадоў
У нас за спінамі
Прашастаў
Яшчэ, калі ты маладой
Маніла мне
Пра наша шчасце.
Я прадчуваў ужо тады
Пялёсткай нейкай
Юнай цноты
Пакуты нашай нематы,
Гады балючай адзіноты…
Ты выйшла замуж
Без журбы.
Так майскі дзень
Ідзе ў летні.
Турботаў гліну месіш
Пад ранні плач калыскі,
А твой
мядовы месяц,
Як інжынер твой,
лысы…
Ты гонарам,
як кіем,
Адмахвацца спрабуеш.
А ўсё ж: яго пакінеш –
Прыходзь у ноч любую.
Не будзе цесным горад,
Дзе ты згубіла вернасць,
Дзе я каўтаю горыч,
Як наш пратухлы вер
Тамары
Калі трымцелі мы
пад токам
З’яднаных рук
гарачыні,
У прочкі
смутак мой патопаў
І дзверы прычыніў.
Пабляк
фрывольнасці адбітак.
Замкі павіслі
на мане.
Але вярнуўся,
Вечар клямкамі ляпае,
Ноч задворкам цягаецца.
Ліхтарамі без лямпачак
Твае вочы цыганяцца.
Навальнічныя высветы
Слоў тваіх напалоханых…
Ці змагу я хоць высватаць
Пацалунак на локане?
Хай. Замоўкну настойліва.
Стане стылай ільдзінаю
Шал душы маёй стоены.
Не прамоўлю: «Адзіная …»
Узляцела гэтак міла
Рук пяшчотнае ласо.
Зноў мяне ты затапіла
Поймай русых валасоў.
За дзвярыма ноч залегла.
Млее цесная павець.
Пачуцця твайго залева
За фіранкамі павек.
У тваіх цалунках вязне
Голас мой, і чэзне дых...
Ці ж навечна я твой вязень?..
Ці ж мая навечна ты?..
Хіба можна не спыніцца –
Гэта варта паглядзець:
Красавік вясне спадніцу
Задзімае да грудзей...
А яна плыве па скверу,
Як і раньш у шмат вякоў.
І смяецца з вакамераў
Звар’яцелых мужыкоў...
Я і сам як укапаны.
І не зводзячы вачэй...
Ці паненка то, ці пані?
А спадніца – да плячэй...