Ашчаслівіла ноч успамінам:
Апынуўся я ў нашай вясне,
I сказала з усмешкай ты мне:
– Што глядзіш на мяне гэтак дзіўна?
А над вёскаю – месяц і зоркі!
Мы па вуліцы ціхай пайшлі,
I адны мы былі на зямлі
Між дрымотных, нямых панадворкаў.
– Што глядзіш на мяне гэтак дзіўна?
Усміхнуўся, нясмела абняў:
– Я хачу паглядзець на наш стаў,
Пойдзем сходзім да панскага млына.
Ну няўжо ўсё было са мной:
Чысты воблік і вобраз твой?
Ты прыйшла, як святло ў пакой,
У трывогі мае прыйшла.
Быццам ружу вясна ўнясла!
Быццам лёгкі палёт крыла!
Дай нам, Божа, дваім цяпла
У халоднай жыцця начы.
Так душа забаліць, хоць крычы!..
Ты прысядзь, пасядзі, памаўчы...
Штось, як мама мая, пашапчы...
Як жа мамы даўно няма!
За людзей набалелы страх
Узлятае і гіне ў дамах,
Па белым снезе
Чорнай ноччу
Імчаў шалёны лімузін,
Гарэлі ярка яго вочы
I ў брусе боўтаўся бензін.
Хлапчына руль круціў адчайна
I вусны да крыві кусаў,
Ляцеў
Скрозь цемру
Да каханай –
Пісьмо благое атрымаў.
У тым пісьме:
«Максімка, мілы!
Нас лёс надумаў разлучыць,
Ты толькі ведай,
Да магілы
Мне аднаго цябе любіць!
А ён... ён сілай,
Ён прымусам,
Бяжыць дарога за шумлівы лес,
Душа за ёй узбуджана імкнецца.
Прыпамінаецца юнацтва, бэз
I стук-біццё ўстрывожанага сэрца.
Прайшла ў танюсенькай сукенцы,
А я глядзеў з веранды праз акенца,
А я хацеў, як матылёк, ляцець
I над табою радасна трымцець,
Ды з думкамі няўклюдна-кволымі
Згаралі мае мары ў бэза полымі.
Бяжыць дарога за шумлівы лес...
За лесам тым жывеш ты, пастарэла,
Звініце, звонкія званкі
I разлівайся, смех!
Ва ўрачысты дзень такі
Не весяліцца – грэх.
Як каралеўна, маладая,
Хоць ты малюй на абразы,
I снег іскрыста вылятае
З-пад капытоў пад палазы.
Гараць на сонцы ярка стужкі,
Як струны, коні ўздоўж платоў.
Пад разудалыя частушкі
Злятае іней з правадоў.
Над чыстай лютаўскаю беллю,
Над беллю гурбаў і раўнін,
Ляціць вясёлае вяселле,
Убегла ў вагон імкліва –
Парфума з вачэй сцякала —
Не плакала – галасіла
I ў сумачцы штось шукала.
А там, па начным пероне,
Хадзіў і хадзіў хлапчына
I раптам прыбег:
– Алёна!
Загучаў акардэон
І раптоўна – у душы –
Успаміны даўніх дзён
Абудзіў, разварушыў...
Танцпляцоўка ля ракі.
Вальс танцуем мы з табой.
Ліхтары, як матылькі,
Мільгацяць па-над вадой.
Радасны вальс,
вальс,
вальс,
Даўні вальс,
Казачны вальс,
вальс,
У гэтай дзяўчыны вочы –
Агеньчыкаў двух свячэнне,
У цемрыве змрочнай ночы
Раптоўнае азарэнне!
У гэтай дзяўчыны вочы
Як двух матылькоў трымценне,
Бязногі, за ёй пакрочыш
Па лужынах, па каменні.
У гэтай дзяўчыны вочы –
Пралескавае цвіценне,
Ды думка душу азмрочыць:
«Я — з іншага пакалення...»
Ля звонкага сэрца,
Ля вострых грудзей
Не чуў снегаверці
Начны кругавей.
Здалося - ля вокан
Вясну салаўі
На крылах высока,
Як песню, няслі,
I яркай маланкай
Успыхвала ноч,
Скакаў перад ганкам
Узбуджана дождж,
I гром ашалела
Бубнеў за гарой...
Два юныя целы
Ў цямрэчы начной!
Закацілася сонейка
I патухла ружовае,
А дзяўчына вясёленька
Адзяваецца ў новае.
Выбягае на ганачак
I глядзіць на дарожаньку:
– Дзе ты, родненькі Яначак,
Пакажыся на вочанькі.
Так учора маліў мяне
Перад золкам-світаначкам,
Каб стаяла пад ліўнем я,
I шапнуў мне: «Каханачка...»
Каб сягоння ўся ночанька
З бліскавіцай ды з громікам –
Я б прыціхла лагодненька
Ля яго, як ля сонейка.
Трывожна стынуць ліхтары
Паміж дамоў...
Мільгаюць зоркі.
I поўняў жоўтыя шары
У лёдзе лужаў на двары
Ляжаць бязліка. Спяць пагоркі.
Праседжу ледзь не давідна
Маўкліва-чорным сілуэтам
Каля халоднага акна –
Чамусьці не прыйшла яна,
Мая прыгожая Джульета...
Каханне ў сэрцы не знікае…
Каханне можа затаіцца,
Калі з другім не парадніцца;
Але аднойчы ў задуменні
Яго адчуецца свячэнне,
І цеплыня душу кранае.
Каханне ў сэрцы не знікае…
Усплывае самотны твой вобраз…
У грудзях закіпае цяпло,
Ды астуджвае ўнутраны голас:
“Не ўзнавіць, не вярнуць, што прайшло!”
Калыхаецца бель завірухі,
Не суняць, не прыцішыць яе.
У кватэры – і цёпла, і суха,
Толькі сэрца ў завею заве.
Як вам з мужам сваім жывецца?
Дай вам Божа спазнаць даўгалецце,
Хай не б’юцца ўстрывожана сэрцы,
Хай спакойна жывуць вашы дзеці.