Погляд твой нутро ўзрушае,
Здолей то мне дараваць.
Я цябе не прымушаю
Да сяброўства ці кахаць.
Я чужых ня прагну ролей,
Вольна птушка і душа.
Ім ня дыхаецца стольлю,
Неба край для іх сьпярша.
Не зьмяніць ад Бога долі,
Хоць ня дадзена нам знаць.
Вер,ня марыў я ніколі,
Что тваім магу я стаць.
І што "Я" ?Ці ў ім каханьне,
Ці ў ім роднае відаць?
Толькі любай мілаваньне
Вымушала цуд чакаць.
Станься воляй--яна цудоўна,
Ранкам сьвежым--цвыркім,нязгасным.
Каралеваю стань ратоўнай,
Буду я служыць табе жарсна.
Буду лётма,чапляя лісьце,
Магляваць валаскі рукою.
Як ваблока, вадой павісну,
У сьпякоту цябе напою.
Бы каралі на тонкай выі,
Я дыханьнем тваім цяплюся.
Супакой рук пяшчотных плыняй,
Да таго аднаго імкнуся.
У сутоньне рудой паходняй
Паплыву па-над лёгкай сьпінай,
па кропельцы поту салёнай
па расінцы
па малекуле
выпіваю цябе
крычу: П А С Т О Й
зьдаецца, што крычу
але крык нямы
ў беспаветранай прасторы
ня чуе ніхто
задыхаюся
маўчу
думаю – крычу
думаю – гучна
зьдаецца чутна
ўсім
у цішыню
ў пустату
адчай
кліча
велізарная прастора
палёт
нябёс ваккумный насос
зьмыкаюць вусны рай
і пекла
ў парадаксальным абдымку
Кропелькамі-сьцежачкай,
Ад крыніц студзёнымі,
Пакажы,як межачку
Перайсьці бадзёрую.
Каб прачнуцца голасна,
Сэрцамі ўзброіцца.
Зацугліць,як волата,
Сонца ў ветра коньніцу.
Зь лейцамі-даранкамі
Павітацца ветліва,
Запаліць маланкамі
Думкі запаветныя.
Ды бягою дужаю
Ля самоты вартавай
Разбурыць калюжыну
Коламі ўпартымі.
Не блукая,простачкі,
Да цябе,далёкая,
Прысьпяшая вёрстачкі
Ручаямі-клёкамі.
Б’ецца у раце адлюстраванне
Нахіленай з берага вярбы.
Першае у маім жыцці спадканне.
Я трасуся каласок нібы.
Ты ж мяне сталей. Табе трынаццаць.
Ведаешь і як кахаць, як жыць.
Ты ужо умееш цалавацца.
Абяцала сёння навучыць
І нясу у памяці праз годы,
І хаваю у сэрцы назаўжды
Вуснаў смак тваіх: суніцы, мёду,
Сонца і калодзежнай вады.
Я прачнyўся...
Тваiм каханьнем сагрэты.
Вочы расплюшчыў i ў момант гэты...
Я прачнуўся.
Далонi Твае мяне абдымаюць...
Подых Твой - вусны мае абдувае,
Сэрца да сэрца ў такт адбiвае...
Далонi Твае мяне абдымаюць.
У вусны салодкiя Цябе цалую...
I любуюся на Цябе i сябе вiншую!
Шчасьцем запоўнiла маю долю
мiрскую...
У вусны салодкiя Цябе цалую...
I Ты прачынаешся - сонейка ўзыходзiць.
Каханьне, як спеў салаўя.
Каханьне, як шум навальніцы.
Як кружка студзённай вадзіцы,
каханьне ўздымае з раньня.
Як кружка студзённай вадзіцы,
пачуцьці ў сэрцы тваім.
Каханьне - журчаньне крыніцы;
Каханьне ў лёсе маім.
Каханьне, як спеў салаўя.
Каханьне, як шум навальніцы.
Твой подых уздымае з раньня,
Як кружка студзённай вадзіцы.
Целую нежно
Целую сладко
Целую в губки
А ты - загадка
Ты нежно дышишь
Ты сладко смотришь
И губки - бантик
Ко мне подносишь
Ты вся трепещешь
Ты вся пылаешь
Безумства время
А сердцу радость
И я сгорая,
В твоих объятьях
Изнемогаю
Тебя желая
Нет ни за что я
Не успокоюсь
Когда ты рядом
Пока со мною
О моя прелесть
Сей миг чудесный
Всевышний дал нам
Как жизнь творящий
О Боже правый
О свет небесный
Коліш вострымі абцасамі
Кляновы восені дыван,
А я падошвамі,як прасамі,
Разпрасоўваю валан.
Мяне ты раніш словамі,
А я стараюся не чуць.
Між намі шкваламі не роўнымі
Дажджы восені ідуць.
Лісток паранены,праколаты
На тваім павіс абцасе.
Пачуцці нашы перамолаты,
Разсыплюцца ў гэтым часе.
Адчуў тваю я нелюбоў,
Да холаду рукі не дакрануся.
З жорсткасьцю абцас калоў
Тое,што кахаць я мусіў.
Ты хітры кот.
Я злоўленая мышка.
У кіпцюрах тваіх малышка.
Пагуляеш,потым раптам кінеш,
Толькі сэрца назаўсёды вымеш.
Табе патрэбна для чаго?
Пільна мне ты адкажы.
Ад кахання я твайго
Бачу толькі міражы
Дыванамі ружы сьцелеш,
Што балюча колюць ногі.
Сам сябе на часткі дзеліш,
Зводзіш у тупік дарогі.
Разстаўляеш,як лавушкі
Свае довады і словы,
Забіваеш шайбу клюшкай
У мой погляд выпадковы.
Намалюй мяне чыстым колерам,
Быццам неба парой празрыстаю.
Па-над зграяй ваблок а доляю
Стану рук тваіх зграбнай рысаю.
Прытулі пад заранкай ранішняй
Стайню белых з блакітам конікаў.
Я ўскок на кашлатых страньніках
Даімчу да праменьняў сонечных.
Раськідаю сьвятло гульлівае
На сукенку ад хмараў цёмную.
Стану плыняй ракі імкліваю,
Унясу цябе ў вір на чоўне я.
Пад заходным барвовым ветразем
Напаткаў твой позірк выпадкова
Сярод соцен мне чужых жанчын,
І пачуцці зруйнаваліся нанова,
Як святло знішчаецца ўначы.
Падысці мне не хапіла духу,
Распавесці, як у грудзях пячэ.
Я сачыў за бляскам, кожным рухам
Незабыўных мне ужо вачэй.
Мне б спасцігнуць твае таямніцы,
Што абараняюць пільна сэрца,
Да душы пяшчотнай прытуліцца
І каля яе сагрэцца.
Ты прабач, што я не падышоў.
Глядзі,як быццам міражы,
Гэта -лістотныя дажджы.
Што ўсё сапраўдна,дакажы.
Ты абяцаў яшчэ вясной,
Што будзем разам мы з табой.
Засох у полі зверабой.
Уперадзе зіма,снягі,
А мы чужыя,дарагі,
Вярні мне даўнія даўгі.
Калі не любіш,дык скажы,
Развей кахання міражы,
Як вецер восені дажджы.
Бывай,знаёмы мой,бывай,
Сустрэчы нашы зрэдку ўспамінай,
Калі мяцеліца і стужа,
Калі вясна расплёскаецца лужай.
Бывай,каханы мой,бывай,
Каханне наша зрэдку ўспамінай,
Калі заходзе сонца,вечарэе,
Калі чырвона ружа заквітнее.
Бывай,далёкі мой,бывай,
Прысніцца хай калоссяў ураджай.
Жнівень напрарочыў нам растанне,
Холадам павеяў раптам з рання
Шкада,што восень не паспелі
Сустрэць з табою.Адляцелі
На танны камень брыліянт
Выпадкова абмяняў.
Памылковы варыянт
Дзверы ў шчасце зачыняў.
Зараз быў бы нават рад,
Калі б усяго адзін карат
Зоркай успыхнуў удалячы,
Каб уцякаць і не ўцячы.
Таннасць ,зразумеў,не для мяне,
Звонку блеск,а ў змесцы фальш.
Лёс за памылку пракляне,
Не верне страчаных прапаж.
Брыліянтам ты была,
Шкада,што позна ацаніў.
Вочы попелам другая замяла,
Яго
Ў майго кіта амаль фантан
А заўтра болей будзе
Як з райскім садам выйдзе зман,
То вылью ўсё на грудзі!
Каб твая ружа расцвіла
Аддам усе ёй сілы!
Каб ты адно шаптаць магла
"Каханы, родны, мілы!"
Каб помніў і каб ведаў свет,
Як болей нас не будзе,
Калісці ў Тучы жыў паэт,
Што цалаваўся ў грудзі!
Прывітанне! Ці соладка спалася?
Можа шчасце табе хоць прыснілася
Бо мне ноччу ты так усміхалася
Ды з нябёс зоркай яснай іскрылася!
Так! Я твой габелен
Ад усіх перамен
Беражы ты мяне нібы вока
Знай і мой прыйдзе час
Будуць ведаць пра нас
Людзі ўсе: і сябры, і здалёка!
Тады казка мая,
Што табе баяў я,
Ажыве ўся і зробіца дзеяй.
Новых многа сяброў
Віншаванняў і слоў
Раптам з'явіцца з гэтай падзеяй.
Але дзе б ні было,
Горад хай ці сяло
Мне пяюць діфірамбы ад рана,
Помніць буду цябе
Ў шчасці я і ў журбе
Няхай баліць! Я чую што жывы.
Я ведаю, што зноў тварыць сумею
І бачыць твае вочы візаві
І цалаваць грудзей тваіх лілею!
Няхай баліць. І чым вастрей той боль,
Чым безнадзейней нашая сустреча
Прашу цябе кахаць цябе дазволь
Бо я жывы і ўсё яшчэ не вечар!
Няхай баліць! Надзеі промень мне
Мілей за усё і нават пры тым болі
Ён - памяць аб радзімай старане
Аб роднай Тучы і аб родным полі!
Да мяне заляцеў матылёк
Ад цябе мне прынес прывітанне,
Бо сказаў што ляцеў ён здалёк
І, паслала яго што каханне.
Каб ён вестачку ранкам прынёс
З роднай вёскі мне, з роднага краю
І сказаў, што не трэба ліць слёз
Бо каханне й разлуку змагае.
Будзем разам, каб цэлую ноч
У пяшчотах кахання забыцца.
Ты з дарогі да мэты не збоч
Сэрцы разам тады будуц' біцца!
Каб навекі застацца ўдваіх
Каханне маё не цьвіце ў агародзе
Каханне маё не плыве па вадзе
Каханне маё светлым сонейкам ўсходзе
Ясней за якое не бачыў нідзе
Каханне маё паесціць недзе другога,
Бо даў такі лёс мне Ўсявышні
Прайшло мяне міма жыццёвай дарогай,
Дзе я ўсяго трэці лішні!
Я абяцаў пісаць штодзень.
Ты скардзішся, што дзень мой доўгі.
Але ж наступны дзень - за ноччу,
Хоць за чэрвеньскай кароткай
Ці за сьветласьнежна-зімняй.
А яна ж, яна ж, вяльможа,
Без цябе настаць не можа
17-11-1982
А першы сьнег,
Як першае каханьне...
Прачнешся,
А вакол - сьвятло.
А ўчора -
Гэтак не было.
І гэтак -
Не было раней:
Быў холад -
Толькі не сьвятлей.
І гэты белы
сьнежны вальс
Закружыць нас,
Захмеліць нас...
А першы сьнег,
Як першае каханьне:
Не знаеш,
Ці дабудзе да зьмярканьня.
18 верасьня 1978
Ты змагла так мяне ўсхваляваць
Смеў цябе за каленку трымаць
Захацела каб гэтай гульнёю
Расталіся тады мы з табою
Ты пайшла, ды і я пайшоў спаць
Бо не мог больш ўсё гэта трываць
Клаўся я на спіну, ці на бок
Быццам страціў я розум і зрок
Асаблівасць юнацкага цела
Ўсё магло быць, таксама хацела
І не ведаў я плыць, ці тануць
Толькі ў ноч тую мне не заснуць
Дурань быў, і яна бы дурніца
Ты мяне навучыў любіць,
Верыць зноў, спадзявацца разам.
Гэта штосці большае, чым любоў,
Гэта нібы пытанне ўсім адказам.
Гэта нібы люстэрка наадварот.
Тое, што не пабачыш адразу.
Гэта да сэрцаў усіх зварот:
Да майго, да твайго. Да нас разам.
На палотнах душы мы шукаем адказы,
У абстракцыі думак блукаем уначы.
Шмат чаго не патрэбна казаць адразу-
Лепш па кроплі, каб скарб зберагчы.