Вершы пра каханне

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Мы ніколі не станем радней...

Мы ніколі не станем радней,
I, на жаль, гэта ведаем самі.
I закончыцца значна раней,
Чым адбудзецца нешта між намі.

Сустракаемся рэдка зусім,
А ўсё больш расстаёмся з табою.
Наша шчасце — аранжавы дым,
Ціхі шлях ад самоты да болю.

I праводзячы ў ранішні час
У дарогу нясцерпна даўгую,
Нібы ў цэркаўцы белай абраз,
Я цябе асцярожна цалую.

Хай рака нясе...

Хай рака нясе
яшчэ многа крыг
І блішчаць свінцом
ноччу лужы,
Як ля вогнішча,
ля вачэй тваіх
Я пагрэюся
пасля сцюжы.

Я стаміўся так
без твайго цяпла
І замерз саўсім
без пяшчоты.
На календары
ўсё зіма была
І сцюдзёнымі
былі воды.

Адагрэюся
ля агню вачэй
Да кахання зноўку
вярнуся.
Хай міне вось так
міліён начэй –
Я нічога ўжо
не баюся.

(Акрамя растання…)

Абняла і прамовіла ціха...

Абняла і прамовіла ціха:
— Можа, мы не пабачымся больш.
Ну, куды ты, пабудзь яшчэ крыху.
I хіснулася лесвіца ўбок.
I прыступкі згубіліся ў ночы.
Без цябе
столькі часу
як змог?
Дацягнуўся да выхаду моўчкі
I дарогу разгледзеў ля ног.

I дарога ўпіралася ў дом
He пачаткам сваім, а канцом.

Санет кахання

Чаго саромецца, – ты у маім сенеце,
Як у аазісе закінутым, адна,
Надзейна ахаваная штодня
Ад цынікаў, якіх нямала ў свеце.

Ты мне здалёк, каханая, відна
На беразе нясходжанага лета.
Адзенне ўсё тваё – вяночак з кветак
На галаве, нібыта цішыня.

О ява маіх вечных летуценняў,
Не трэба лепшага табе адзення!

І я заўсёды буду берагчы
Тваю цнатлівасць светлую аддана.
Ты не саромейся мяне. Бо ты адна, лічы,
Ў маім санеце беражна схавана.

Пойдзем, пойдзем Млечным Шляхам...

Пойдзем, пойдзем Млечным Шляхам,
Там спакой і цішыня.
Паляцяць за намі птахі,
Наша лепшая радня.

Паляцяць за намі дрэвы,
Нашы сёстры і браты.
Паплывуць за намі рэкі,
Разбурыўшы ўсе масты.

Там няма згрызот і страху,
I ні фальшу, ні маны.
Пойдзем, пойдзем Млечным Шляхам,
Пойдзем, любая, адны.

— Што такое? Божа мілы! —
Нехта крыкне за спіной.
Пойдзем, пойдзем.
Мы зрабілі,
Што маглі зрабіць з табой.

Не сумуй, што гады пралятаюць...

Не сумуй, што гады пралятаюць,
Свой сівы пакідаючы знак,
Што пачуцці няўзнак адцвітаюць,
Як і ўсё адцвітае няўзнак.

Не сумуй, што хвіліны пяшчоты
У прывычнай сваёй бегатні
Адкладалі на заўтра, на потым,
Мітусні ахвяруючы дні.

Не сумуй! Што з таго сумавання!
Хай маршчыны разумняць чало!
Будзем помніць: было ж і каханне,
Салаўінае лета было!..

Рана-позна пара наступае
Па асенняй сцяжыне пайсці.
Не сумуй, што жыццё пралятае:
Мы ж спаткаліся ў гэтым жыцці!

Амаль буколіка

Я зноў, каханая, з табою.
Мы ў красках вязнем лугавых –
Не бачым неба над сабою,
Не чуем пад сабой травы.

Турбуе нас адзіны клопат,
Адзіны клопат нас вядзе.
І мы ідзём, прыроды вопыт,
Абняўшыся, як ноч і дзень…

Я хачу вярнуцца да цябе...

Я хачу вярнуцца да цябе
Краскай ціхай ля ўтравелай сцежкі,
Засланіць зямлю сваёю ўсмешкай —
Я хачу вярнуцца да цябе.
Каб мяне пазнала ты ў жальбе,
Прыгарнула да свае усмешкі.
Я хачу вярнуцца да цябе
Краскай ціхай ля ўтравелай сцежкі...

Каханне ёсць!

Жыццё, без веры ў каханне
Шчаслівым не захоча быць,
Бо сэрцу доўгае чаканне
Не зможа шчасце засланіць.

Апошнія сабраўшы сілы,
Душа захоча з небыцця
Ляцець ў цудоўную краіну:
Краіну казак і жыцця...

Каханне ёсць, у каханні сіла,
Яно з табой на ўсё жыццё,
Жыццё каханне нарадзіла,
І толькі смерць мацней яго!

Аб. 3206

я калышу тваю душу
ты спаць не хочаш да св1тання
маучу — 1 спадзяюся, яню
я у гэту ноч закалышу
я не магу — 1 не прашу
1 проста шлю табе в1танн1
тваю замерзлую душу
я памятаю дыхам — яня