Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
|
Лепшыя вершы пра каханне
Нічога не бачу
Вакол усё плыве.
"Ты што гэта,-плачаш?"
Не...Не...
Я так.Прыгадала...
Стары успамін.
Яго шкадавала.
Адзін,ды адзін.
Я ўсё падбірала,
Мо словы не тыя.
Шукала,шукала,
Каб як залатыя.
І ўсё я маўчала.
Цішком побач ішла.
Я словы хавала.
Другая ўкрала.
Яму аддала.
Я так.Прыгадала...
Стары ўспамін.
Усё шкадавала,-
Адзін,ды адзін.
Не малітваю боскаму раю,
Пакланюся душою ўсёй
Не нябесным багам —
На калені ўпаду перад сэрцам,
Якое кахае.
Каб жыло яно —
Кроў і жыццё
Беззваротна аддам.
Iзноў пабачыў я сялібы,
Дзе леты першыя прайшлі:
Там сцены мохам параслі,
Вясёлкай адлівалі шыбы.
Усё ў пылу. I стала мне
Так сумна, сумна ў цішыне.
Я ў сад пайшоў... Усё глуха, дзіка,
Усё травою зарасло.
Няма таго, што раньш было,
I толькі надпіс “Вераніка”,
На ліпе ўрэзаны ў кары,
Казаў вачам аб тэй пары.
Расці, ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывы, ўставай
I к небу надпіс падымай.
Хай нерухомы словы спева:
Чым болі сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй.
Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы
Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы
У ціхую сінюю ноч
I сказаць:
«Бачыце гэтыя буйныя зоркі,
Ясныя зоркі Геркулеса?
Да іх ляціць наша сонца,
I нясецца за сонцам зямля.
Хто мы такія?
Толькі падарожныя, — папутнікі сярод нябёс.
Нашто ж на зямлі
Сваркі i звадкі, боль i горыч,
Калі ўсе мы разам ляцім
Да зор?»
1915
І вось ты ўспомніў пра мяне...
І вось ты ўспомніў пра мяне –
І сонца шмат ў маім акне.
Калі салодка шэпчаш яму: “Годзе…”,
А ён, каханы, поўны зверскіх сіл,
Пяшчотна лашчыць, і цалуе, і ўваходзіць,
О, каб, здаецца, не выходзіў…
Папрасіць?
Мы часта любім тых, хто нас не варты...
Мы часта любім тых, хто нас не варты,
Хто пазбаўляе смеласці спакой,
Схіліўшы ўсё на кепікі і жарты,
Абы не заміналі пад рукой.
І, як заваркі даўняе гарбата,
Гарчэюць думкі з новым адкрыццём:
Як часта любім тых, хто нас не варты,
Узбунтаваўшы лёс свой і жыццё.
Г.М.
Восень асыпае золатам і срэбрам
Ласкавымі пырскамі верхавіны дрэў,
Зразумей, нарэшце: нам з табою трэба –
Ля знаёмай ліпы каб мяне сустрэў.
Наша аксамітная ўжо вясна мінула,
Пераспела лета буйнай збажыной.
Я з табой ад шчасця доўга б не заснула,
Лашчылася б смела ў лістападны рой.
І сцяжынка зараз адцвіце грыбная,
Зімняя бялізна ахіне зямлю.
Ці пачуцці з холаду хоць калі мінаюць?
Што ты? І ў вадохрышча я іх не ўступлю.
Радзіма мая дагарае,
Да попелу, пылу і дна.
І зноўку нам спавядае,
Аб казках сатканых з ільна.
Радзіма мая памірае,
Ад грыпы, няпраўды і зла.
Апошні акорд адграе,
А потым, ну проста бла, бла …
Радзіма мая дарагая …
Я ведаю толькі адно:
Сэрца жалем палае,
Шчасце калісьці было…..
Адчуў нірвану
Учора зноў а трэцяй.
Здолеў вярнуцца
Навошта тая вечнасць
Мне, без твайго подыху.
Я дыханнем цябе абаўю,
Зберажы гэты промень, і лета,
I жаноцкую рэўнасць маю,
За якой чысціня на паўсвета.
Я не кінуся шчасця шукаць,
На самоце галубіць патоля.
Буду мудра і светла маўчаць,
Як бярозка між чыстага поля.