Вершы пра каханне

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Люблю...

Люблю...
Хоць асудзіце строга,
Хачу толькі так я любіць,
Калі і не ўспомніць нічога,
I нельга нічога забыць.

Палыновы матыў

Прыцягвае нязведанае,
І маніць неразгаданае,
Кахаю я заведама,
І не дружу з пагардаю…
Сцяжынкай ненатоптанай
Іду у часы няўмольныя,
Дарогі – пяскі сопкія,
У рытвінах, выбоінах.
Саломкай не засцелены
Грудочкі без пад’ёмнікаў.
Жаль ветрыкам навеяны…
І Сад мой – без садоўніка.
А скроні ўжо пабелены,
І побач роспач топчыцца,
Ды што жыццём пасеяна
Любіць усё болей хочацца!
Copyrіght: А. Якубоўская

2020-08-09

Казка

Белы покрыў каляднымі зоркамі
Агарнае пяшчотна зямлю,
Завірух шапатлівай гаворкаю
Я прызнанні табе аддаю.

І цябе, і сябе заварожваю,
Апранаючы вецер імжой,
Шапачу: і малю, і запрошваю
Да душы прытуліцца душой.

Сустракаю зімовай гасподаю,
У ласкавы здаюся палон,
Хоць не ведаю хто кім валодае
За віхурай мілгаючых дзён.

І, захоплены палкаю казкаю,
Пад гадзіннікаў здладжаны ход
Загадаю з надзеяй і ласкаю
Я кахання твайго хоць на год...

Я дыханнем цябе абаўю...

Я дыханнем цябе абаўю,
Зберажы гэты промень, і лета,
I жаноцкую рэўнасць маю,
За якой чысціня на паўсвета.
Я не кінуся шчасця шукаць,
На самоце галубіць патоля.
Буду мудра і светла маўчаць,
Як бярозка між чыстага поля.

Любоў прыходзіць

На стромным беразе ракі
Углядзеўся я ў бег аблокаў
Яны ішлі ва ўсе бакі…
Без ног, без слоў, без крокаў.

Не гледзячы ні ўніз, ні ўверх
Ляцелі птушкай каляровай
І нечапляючыся стрэх
Ляцелі быццам бы ўпотай…

Але любоў ідзе не так
Прыхозіць хваляй з мора…
Нясе з сабой і радасць, гора,
Пачуццяў палымяных мак.

Глядзеў я ўдалеч сінявокую
Глядзеў, плывуць павольна хвалі неба…
Любоў прыходзіць у аднабокую
Жыцця палову… мусіць так і трэба.

У народным стылі

Закацілася сонейка
I патухла ружовае,
А дзяўчына вясёленька
Адзяваецца ў новае.
Выбягае на ганачак
I глядзіць на дарожаньку:
– Дзе ты, родненькі Яначак,
Пакажыся на вочанькі.
Так учора маліў мяне
Перад золкам-світаначкам,
Каб стаяла пад ліўнем я,
I шапнуў мне: «Каханачка...»
Каб сягоння ўся ночанька
З бліскавіцай ды з громікам –
Я б прыціхла лагодненька
Ля яго, як ля сонейка.
Можа, ўсё-такі збудзецца:
Гэткі дужы й нясмеленькі
Пад пярун пацалуецца
I шапне пра вяселлейка.

Столькі гадоў ішла да цябе...

Столькі гадоў ішла да цябе!
Памяці поле раіцца.
Няўжо не дасі ў палоннай журбе
Хоць босай вады напіцца?..

Мой боль...

мой боль
тваім не стане
болем.
і ў гэту ноч не будзе
сон
перарывацца стогнам
болей
з калючых прывідных лясоў.

заснеш без суму і трывогі.
а ў гэту ноч
да ранку
звер -
звер абяздужаны, двухногі -
чакае толькі
твой
давер.

Пасадзіла бярозку

З народнага – пра жаночую долю

Пасадзіла бярозку
Ля бацькавай хаты.
А сніцца рабіначка
З лісцем прымятым.

Ой ты, доля у замеці.
Ветрам змятае лісце.
І кахаў да бяспамяці -
Але разам не быць нам.

Стынуць гронкі-гарчыны
Ва ўтрапенні дрыжачым.
Пастаю ля рабіны –
Долю разам адплачам.

1987

Гарэў агонь маёй душы...

Я зваў цябе адвечным болем.
А ты сказала, не пішы
Мне пісьмаў гэтакіх ніколі.
Не парушай ты мой спакой,
Не апякай былым жыданнем,
Жыццё не выправіш са мной,
А шчасце - зноў яно абмане.

Я адыйшоў пакутна ўбок,
Гарэў агонь, і мне балела.
Калі б я растлумачыць мог,
Што для душы, а не для цела.
На скаразняках другіх вятроў,
Чужога, стылага дыхання,
Праз год скажу табе: "Здароў!
Тут попел ёсць, ён не абмане!"