Вершы пра каханне

Дазволь...

Дазволь цябе любіць, як кветачку на полі,
Як явар малады, што над ракой стаіць,
Як залатую птушку, што жыве на волі,
Дазволь цябе любіць.

Дазволь цябе любіць за песню, што я чую,
За срэбны гучны смех, што чыстатой звініць,
За вочы ясныя, за душу маладую
Дазволь цябе любіць.

Дазволь цябе любіць за светлыя часіны,
Якія ты даеш мне ў шчасці перажыць,
За шчырае натхненне, мілая дзяўчына,
Дазволь цябе любіць.

Стаў

Басанож прайду па пожні
Да мяжы, дзе цёмны стаў...
Так настане дзень апошні,
Як і кожны наставаў.

I ў замежнай той старонцы,
Дзе я страчу ўсё і ўсіх,
Не заплачу я па жонцы,
Па каханках па сваіх.

А па кім жа я заплачу
На мяжы, дзе цёмны стаў?
А па Той, якой не бачыў,
Той, што ў свеце не застаў.

Па адной
нецалаванай,
Той, якой не цалаваць,
Па адзінай,
неспатканай,
Той, што Бог не даў спаткаць.

Я амаль што цябе пакахаў

Што я гэтак даўно не з'яўляўся,
Ты прабач - я ўжо ачуняў.
Запытаеш чаго спужаўся? --
Я амаль што цябе пакахаў.

Непаверыў глыбокім пачуццям,
Нейкі стымул сабе наракаў,
Уцякаў па душэўных закуццях,
Ад кахання свайго уцякаў.

Адзінотай ісці жыццем заракаўся,
Думкай дзверы табе зачыняў.
Толькі ведай: шчаслівы, што неяк спаткаўся,
І амаль што цябе пакахаў.

Сьляпы дождж

Дождж быў сьляпы...
Я добра помню,
Бо на душы яго таўро.
Наперарэз гарачым промням
Ляцела зь неба серабро.
Нібы дзіця, што мела цацкі,
Ды ўраз пазбавілася ўцех,
Цябе палонілі зьнянацку.
Адначасова плач і сьмех.
Сказаліся ня тыя словы,
Але ня вернеш іх назад.
Надзея стала выпадковай,
Усё было ўжо неўпапад...
Тым успамінам нецьвярозы
Праз дождж сьляпы
Туды гляджу...
Халодзяць мілы тварык сьлёзы
I кроплі сьмелага дажджу.

Пальчык

Прыклала свой пальчык да вуснаў: «Маўчы...»,
Вяла па прыступках мілосьці ў нябёсы...
Мне помніцца млосная сьпеўнасьць начы,
Якая сьпяліла сьвітальныя росы.

Люляў нашы душы акрылены сплаў
Бунтоўнай свабоды і ціхай пакоры
У ложку з густых, долам высланых траў,
З адбітых у кропельках сьвежасьці зорак.

Плыве праз жыцьцё цуд са мной і цяпер,
Яго не замгліла расхлістанасьць долі,
Бо пальчык —
Да шчасьця ўказальны той перст —
На вуснах ляжыць і ня зьнікне ніколі.

Багаж кахання

Такі мы сабралі багаж кахання,
Што многім за жыццё не назбіраць!
Яго нясем з пяшчотай ад світання
І нам, канешне, ёсць што ўспамінаць.

І да чаго не дакрануцца нашы рукі –
Усё гаворыць нам пра час былы!
Адзін да аднаго прыходзім у думкі,
А час зямной разлукі ўсё ж малы.

Багаж кахання несці не стамімся,
Ён акрыляе і дае спакой.
У рэшце рэшт навекі параднімся,
Ты мной напоўнішся, а я табой!

У стынь-ваду

У стынь-ваду
апошняга спаткання
закіну чорны
брук
начэй,
перакладу
мелодыю кахання
на мову вуснаў,
рук,
вачэй.
Як і заўжды,
змаўчу і зразумею
цябе адну
ў каторы
раз,
твае сляды
я ружамі засею,
каб не знайшлі
дакоры
нас…

Ты мне вясною прыснілася

Летняя ночка купальная
Яснай растаяла знічкаю.
Падаюць зоры світальныя
Ў чыстыя воды крынічныя.

Ой ты, дзяўчыначка мілая,
Як жа ты свет упрыгожыла.
Ластаўка ты легкакрылая,
Светлы мой сон растрывожыла.

Ты мне вясною прыснілася
Неразгаданымі чарамі,
Сэрца парыўна забілася
Вольнымі крыламі-марамі.

Пэўна, цябе, ненаглядная,
Стрэў я часінай удалаю.
Ты мая доля спагадная
I не шкадую німала я.

Ці сустрэча будзе, ці спатканне?

Ці сустрэча будзе, ці спатканне?
Ці пачуцці гэта, ці то не?
Дзе ж не марыць сэрцам да світання,
Што прыедзеш заўтра да мяне!

Хоць у думках можна сустракацца,
Твае вочы цёмныя кахаць,
Да шчакі любімай дакранацца
...і чакаць, чакаць, чакаць, чакаць.

Элегія

Звычайны сад ператварыўся ў запаветны,
Антонаўкі тугія — у яблыкі спакусы,
Здаваўся свет Эдэмам новым,
I шызы прымаразак апякаў яснотай,
Калі вачэй тваіх лазурак
Няўхільна ахінаў світанне.

Ліст да каханай

Наша сустрэча не за гарамі
He за лясамі твой пачастунак.
He за палямі мой пацалунак.
Наша пяшчота не за марамі.

Хоць і паблытаны словы вятрамі,
Хоць і, забыўшыся на паратунак,
Пані Маркота кратае струны
Стомленай арфы ў колішнім храме.

Сумная поўня нам спачувае —
Вузкія сцежкі асвечвае ўпотай,
Хоць і хмурына поўню хавае.

Абавязкова горыч самоты
Мы да сустрэчы ператрываем,
Хоць і навокал стогнуць балоты.