Сьнежны зоркапад
За вакном сягоньня
Зноўку сьнегапад.
Сыпе, сыпе зь неба
Сьнежны зоркапад.
Кожная сьняжынка,
Бы метэарыт,
Падае да долу,
Толькі не гарыць.
Любая, каханая,
Паглядзі ў вакно,
Ўся зямля накрытая
Белым палатном.
Ня ведаючы..
Ня ведаючы
Разбурала мне сэрца
Днём і ўначы
І зараз працягваеш.
А мне ўжо не баліць.
Пра пачуцці
Ніколі не шкадуй
Пачуццяў для другога,
Калі нават адтуль
Не здзейсніцца нічога
І перашкодаў многа –
Ўсё роўна ты рабі
Так шчыра для ўнутры
Цябе і яго Бога.
Не ведаешь, калі
Хвіліна прыйдзе знікнуць.
Пакуль жывеш, жыві,
Але не страхам звыклым.
Калі ўжо адчуваеш
Магчымасці аддаць,
То не шкадуй гучаць
Пачуццямі, што маеш.
Я вазьму ў далоні свет сонца
Я вазьму ў далоні свет сонца,
Я вазьму ў далоні зару,
І ў тваё іх закіну аконца -
Я табе іх адной падару.
Я збяру для цябе ўсе сузор’і,
І вясёлку я з неба здыму,
А пасля бурштыновым узмор’ем,
Зорным небам цябе абдыму.
Апрану у вячэрнія росы,
Ахіну у жывую ваду,
Запляту табе месяц у косы…
Я цябе на край света звяду!
Крок
Я ад цябе пачуў такое – і гэта быў папрок:
– Ты толькі раз сказаў “кахаю”,
і то як незнарок…
– Мая дзяўчынка дарагая, і гэткі ёсць урок:
сто сцежак пройдзеш – і не дойджеш,
а трэба толькі крок.
Сварка
Ты не ўгаварвай лепш мяне!
Няма сягоння часу мне
Глядзець, як лёд рака ўзрывае,
А то вось раззлуюся я.
Яшчэ не жонка я твая, —
Шмат вёсен у запасе маю!
Ды невядома, што і як
Лепш апрануць у гэткі вечар.
А мне не трэба твой пінжак,
Сабе яго накінь на плечы!
А гразь якая!
I няма
Дзе абысці разоры, лужы.
Пусці! Я перайду сама,
Не клапаціся, мілы дружа!
I не нясі, і не мілуй,
А то з дарогі лёгка збіцца.
I асцярожна! Не цалуй!..
Ну, як з табою не сварыцца!
Дзяўчаты знікаюць у каханні
Дзяўчаты знікаюць у каханні:
Іграюць ужо іншую ролю.
Удзячны табе дарагая,
Што ты застаешся са мною.
Дзяўчаты знікаюць у каханні:
Квітнеюць, і водар змяняюць,
І мэты, і сэнс намаганняў...
Дзяўчаты ў каханні знікаюць.
Дзяўчаты змяняюць жаданні.
Сяброў не заўжды узгадаюць,
А тых хто не знік ў каханні-
Нязніклыя хлопцы вітаюць…
Ты пакліч мяне. Пазаві...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.
Маёй каханай
Доўгія цені, кароткія дні —
Восені рытмы...
Горад вячэрні запаліць агні —
Нараджаюцца рыфмы...
Вершасловы аб каханьні, аб табе,
І пачуцьцях, што згараюць ў барацьбе
З шэраю штодзённасьцю быцьця,
З адчуваньнем немінучага канца...
Але шчасны,
Што ў мяне ёсьць ты і дзеці —
Іх усьмешкі душу грэюць зноў і зноў,
Прыйдзе час, нястрашна будзе ўмерці —
Цяпер я ведаю,
Што уратуе сьвет любоў.
лістапад 2010 — студзень 2011
Згубіўся
Смятана, піва, грошы, каўбаса,...
Ёсць рэчы, што заўжды ўсіх цікавяць.
А я згубіўся нейдзе ў валасах,
Што так прыгожа па плячам тваім звісаюць.
Здаецца, сказана даўно...
Здаецца, сказана даўно
табе і добрага, і злога,
а я чакаю ўсё адно
імгнення радасці такога,
калі растане стылы лёд,
заззяе промністай усмешкай
твой твар, і ў мройлівы палёт
мы паляцім таемнай сцежкай,
па следу нашага кахання
у зорны паімчым сусвет
і, нібы ў першае спатканне,
напішам новы наш санет,
такі, каб сэрца хваляваў,
і каб душа запалымнела,
каб нехта колісь прачытаў
і думаў : гэта ж пра мяне ён!