Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Шмат гадоў закаханыя,
З табой побач даўно.
Так пачуццю адданыя,
Што ў сэрцах яно.
А па венах - крыніцаю
Ўсхваляваная кроў.
І ніяк наталіцца ёй
Ўсё не можа ЛЮБОЎ!
Трошкі мо падманутыя-
Гэта усё НАЗАЎЖДЫ?!
Так пяшчотай ахутаны,
Што не лічым гады.
Нашых сэрцаў мелодыя,
Нашых душ унісон,
Як КАХАННЮ - рапсодыя,
Быццам казачны сон...
Як лёгка свечку шчасця пагасіць!
Яе паўсюль чакае небяспека.
Адкуль жа дапамогі папрасіць?
Хто ахвяруе слова ёй " апека" ?
Прагненне свечкі - сэрца запаліць,
Злучыць свой аганёк з ягоным рытмам.
Жаданага каханнем наталіць
І навучыць яго сваім малітвам.
Згараць да тла - пакліканне душы
Маленькай свечкі, чулай і гаротнай...
Няхай яе каханы не маўчыць!
У яго далонях ёй не быць самотнай.
Падзялілі шлюбныя фоткі.
Разабралі з паліцаў кнігі.
І два лёсы жыцця паводка
развяла, як увесну крыгі.
Мо змялела кахання рэчка,
мо заціхлі пачуццяў хвалі?
Ціхамірна, без сцэн і спрэчак
мы сям’ю напалам ламалі.
Раздзялілі пароўну крыўды
і збіраемся далей жыць…
Толькі сынавы смех, скажы мне,
Як мы будзем на двух дзяліць?
Што восень прынесла мне гэта?
Прыгоды, стасункі, змаганні
І восень мне лепей за лета,
Калі існуе ў ёй каханне...
Як цепліцца ў сэрцы надзея,
Што буду сагрэты зімою.
Пра гэта, толькі пра гэта:
Малю, каб была ты маёю...
Адпускаю цябе.
Адпускаю.
Мой цудоўны анёл незямны.
Табе веру,
Ды ўжо не чакаю,
Што наведаеш нашыя сны.
Нас усіх надзяляе па змозе
І ярмом, і цяжарам пан Бог.
Не згубіўшы сябе па дарозе,
Ты мяне ад маўчання збярог.
- Скажы мне бацька, людзі баюць:
Хто пакахаў - губляе зрок.
Сляпым каханне называюць.
Ці гэта праўда?
- Ах, сынок!
Яны, мо, рацыю і маюць,
Але ж ці ты - не аптыміст?
Затое шлюб, у які ўступаюць,
Павер мне - лепшы акуліст...
Яго абвяшчалі не фанфары —
Гучалі прызнання нашага чары.
Святло выпраменьвалі не гірлянды —
Свяціліся ярка нашы пагляды.
Не медзь выбівала гулкія маршы —
Кроў біла ў грудзі і скроні нашы.
Не ленты і флагі палымнелі –
Гарэлі нашы губы ў хмелі.
Не літары ўспыхвалі агніста —
Было жывое наша адзінства.
Спраўлялі лепшае свята зямное
Нас двое...
Пачынае з новага радка
Кожны год вясна свае адлігі.
Сонцам напаўняецца рака
I гайдае воблакі і крыгі.
Ты мяне хоць крыху пагайдай,
Маладосць за воблакі аддай.
Толькі знаю, што не аддасі,
Дык нясі у мора іх, нясі.
Тут я з той, харошаю, сядзеў,
На такія ж воблакі глядзеў,
Ды сплылі яны даўно з вадой
I забралі мілую з сабой.
Я хачу паварушыць тваім хвастом...
Я хачу паварушыць тваім хвастом,
я мару падыхаць тваімі жабрамі
і, каб шырэй наглядзецца тваім хараством,
з вачэй сваіх сцерці водарасці швабраю.
Па вадзе ад цябе расплываюцца кругі
з-за цяністага куста эладэі.
Ты лямпавыя промні збіраеш у стагі.
Навучы мяне так. Я не ўмею.
Мы сядзім і чакаем, што ж будзе далей,
не хаваючы закаханыя твары.
Я хачу да цябе дакрануцца, але
мы жывем у розных акварыумах.
Чаромхі горкі пах...
Зялёных дрэў красунак...
Пялёсткі на тваіх губах -
мой пацалунак.
Спяшаўся я і не паспеў:
заспела ранне...
Ляснога ветру спеў -
маё прызнанне.
Прайду дажджом, з’яўлюся сном,
мільгну трывожным ценем.
Шум вяза пад тваім акном -
маё трызненне...
Куды твой шлях ні павядзе –
і я там буду.
Не азірайся
анідзе –
з табою я ўсюды...
Марыя, чуй,
Марыя, стой!.. –
варожыць ноч глухая.
А ты бяжыш… І за табой
бязмоўнае: кахаю!..
А я чакала й верыла табе.
І уначы за нас малілась зорам.
А гэта - проста грушы на вярбе,
Сарваныя з ганьбою і пазорам.
А я табе усё сваё жыцьцё
Гатовая была аддаць задарам.
Каб разам акунуцца ў небыцьцё.
І захлынуцца хвалямі пажару...
А я была гатовая на ўсё.
Я верыла табе. І ўсё чакала.
А ты мяне адкінуў, як рызьзё.
І я рызьзём ля ног тваіх упала...