Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
...Канцы звязаць –
і кола атрымаць...
Заганнае...
(нібыта навукова...)
Звязаныя і мы для ўсіх наўкола –
Пярсцёнкам...
Лёсам...
Позна наракаць...
(1990-я-пачатак 2002-га)
Ля звонкага сэрца,
Ля вострых грудзей
Не чуў снегаверці
Начны кругавей.
Здалося - ля вокан
Вясну салаўі
На крылах высока,
Як песню, няслі,
I яркай маланкай
Успыхвала ноч,
Скакаў перад ганкам
Узбуджана дождж,
I гром ашалела
Бубнеў за гарой...
Два юныя целы
Ў цямрэчы начной!
С. В.
Я так баюся Вас згубіць!
Мне страшна Вас пусціць на волю!
О, Божа мой, што мне рабіць?
Я так пакутую ад болю.
Мне вельмі крыўдна, што другой
сваю падорыце Вы ўсмешку,
я так баюся, што смугой
да Вас зацягне раптам сцежку.
Мне б Вас украсці, не пусціць —
і не было б мне лепшай долі...
Я так баюся Вас згубіць,
бо Вы заўжды былі на волі.
А ты сэрца мне
Тым параніла,
Што другога ты
Панаравіла.
Мо за тое люб,
З ночы, з раніцы,
Што ягоны чуб
Кучаравіцца?
А мо свацейкі
Вінаватыя,
Што так лацвенька
Вас сасваталі?
Што ж, не выпала:
Сонца выпіла
Медзвяну расу,
Засушыла цвет.
Ты іначыла —
Не заплачу я,
Што ж, бывай, красуй,
Хоць на цэлы свет!
Будзеш губы мець —
Не на згубу мне,
Малады пагляд —
Не на мой нагляд!
Чаромхі горкі пах...
Зялёных дрэў красунак...
Пялёсткі на тваіх губах -
мой пацалунак.
Спяшаўся я і не паспеў:
заспела ранне...
Ляснога ветру спеў -
маё прызнанне.
Прайду дажджом, з’яўлюся сном,
мільгну трывожным ценем.
Шум вяза пад тваім акном -
маё трызненне...
Куды твой шлях ні павядзе –
і я там буду.
Не азірайся
анідзе –
з табою я ўсюды...
Марыя, чуй,
Марыя, стой!.. –
варожыць ноч глухая.
А ты бяжыш… І за табой
бязмоўнае: кахаю!..
...Адно крыло - любоў,
другое - смерць.
На іх прыходзім з неба
ў гэты свет.
На іх ляцім да Вечнасці
праз Існасць,
Раскідваючы пёркі
"так" ці "не"...
Паглядзі на неба... Я твая зорка...
Чырвоная ружа, твая дзяўчынка.
Ціха для сaбе малітву паўтараю.
Ты – мой герой... Мой пяшчотны прынц...
Ты – ўсе вартыя што я маю.
Мой дарагі, я цябе кахаю...
Дождж коціцца, бубніць, гудзе,
Бяжыць, як хлопчык басанож...
I я заместа «Добры дзень»
Табе сказала: «Добры дождж!»
I засмяялася,
I ты
Нібы смяяўся пад дажджом, —
Ды ўраз пакрочыў за масты,
Прыкрыўшы мокры твар плашчом...
Ах, добры дождж, вясёлы дождж,
Нашто жаданага прагнаў?
Пытаюся ў цябе: няўжо ж
Ён тых дажджоў не дараваў,
Што некалі вось так ішлі
I ўсе усмешкі залілі?..
Хай не даруе. Мне самой
He дужа соладка цяпер,
Калі упартай чарадой
Бягуць дажджыны за каўнер...
Юлі
Яны прыглушана рыпелі
Сярод старых кашлатых ліп.
Мы тыя сінія арэлі
Зламаць нікому не далі б.
Над імі гойдаліся далі,
Яны нам казкаю былі —
I ў неба сіняе ўзляталі,
I ледзь краналіся зямлі.
I як бы мы ні пастарэлі,
Няхай і летам і зімой
Юнацтва сінія арэлі
Ляцяць між небам і зямлёй...
Яшчэ доўга на ўсіх раздарожжах...
Яшчэ доўга на ўсіх раздарожжах,
Між чужых, незнаёмых людзей,
Буду я табе сэрца трывожыць
Успамінамі кожны дзень.
I калі пацалунак нечы
Раптам губы твае апячэ,
Ты успомніш:
а той, ранейшы,
Цалаваў усё ж гарачэй.
I быць можа, на тых раздарожжах
Зразумець ты паспееш яшчэ:
Ад мяне уцячы ты можаш,
Ад кахання ж — ніяк не ўцячэш.
Ты кажаш, што маршчын нямала...
Ты кажаш, што маршчын нямала,
Што прыбаўляюцца ўвесь час.
Жыццё няшчадна нас кідала
I вобзем, можа, сотню раз.
Па кожнай з іх відны мне даты,
Па кожнай з іх я разбяру —
Што з хвалявання, з гора, страты,
Што проста па календару.
Яны ўсплылі на твар з гадамі,
Як ручаінкі на палі,
I за прайшоўшымі часамі
Пакуты безданню былі.
I вось пяройдзена былое,
Не меркне прыгажосць твая.
Я на маршчыны з цеплынёю
Гляджу, бо ў іх і ты і я...