Вершы пра каханне

Дзе гарыць свяча

Дзе шукаць тыя спевы,
Танцы ў дзікіх матывах,
Покуль выюць завеі,
Халады бьюць па шыбах?
Дзе абдымкаў цяпло па начах?
Там, дзе Ваша гарыць свяча.

Дзе знайсці аднадумца
І падтрымку ідэяў,
Бо ўвесь свет адвярнуўся
І пасеяў сумневы?
Дзе шукаць для апоры пляча?
Там, дзе Ваша гарыць свяча.

Дзе сагрэе святло
І адкрые сакрэты,
Дзе размоваў цяплом
Будуць сэрцы сагрэты,
Дзе спакой адшукае душа, -
Там, дзе Ваша гарыць свяча.

Забяры мяне туды

Забяры мяне туды –
за аблокі –
дзе таемныя брады
і вытокі,
дзе ізноўку саграшу
да пары...
Ты туды мяне, прашу,
забяры.

Мы ніколі не станем радней...

Мы ніколі не станем радней,
I, на жаль, гэта ведаем самі.
I закончыцца значна раней,
Чым адбудзецца нешта між намі.

Сустракаемся рэдка зусім,
А ўсё больш расстаёмся з табою.
Наша шчасце — аранжавы дым,
Ціхі шлях ад самоты да болю.

I праводзячы ў ранішні час
У дарогу нясцерпна даўгую,
Нібы ў цэркаўцы белай абраз,
Я цябе асцярожна цалую.

Пяць доўгіх месяцаў растаньня...

Пяць доўгіх месяцаў растаньня.
І ад сьвітаньня да сьвітаньня.
Не дачакаюся спатканьня.
І ўсё б нічога. Толькі. Здані.

І паўздымаецца пытаньне.
Ці затрымаецца каханьне.
У сэрцы, што жыве спатканьнем?
У сэрцы, дзе пануюць Здані.

У АЛЬМАНАХ

1.
Лятае прывiдны арол.
Арэшнiк веццем шапацiць.
Карчмар габлюе нейкi кол.
Скрыпач высокае трымцiць.
А там, ля вупражы i зброi,
Сярод карыта для вады,
Дзяучыны палымнеюць строi:
Матыль i птушка, два сляды...

2.
Гаркавы подых познiх трау.
Плынь журавiнау, пёк страхi.
Агнiстасць кветкi жнiвень скрау.
А толькi пыл - глухi, сухi!..
У вёдрах плёскаецца неба.
Авечкi - рахманыя - сядзяць.
Шпакi апошнiя звiняць.
А...сонцам...скачуць з дзiрак склепа!

МУЗЫ

МУЗЫ

На лясной паляне
Дзве красуюць Музы.
Янка на баяне
Грае. Яны кружаць.
Кружаць, пазіраюць
Гляне на якую –
Хлопец – першы ў краі –
Грае ў вус не дуе.
Лада-Муза з краю,
Што за дальняй вёскай,
Ў ладным сарафане,
Прыгажосці боскай.
А у Музы-Рады
Вочы васілёчкі,
Свеціцца ў іх радасць,
Пунцавеюць шчочкі,
Бо схаваць не могуць
Таямніцы вечнай –
На спатканне з любым
Іх чакае вечар.

Дык чаму ж я ліст не напішу...

Дык чаму ж я ліст не напішу
той дзяўчынцы, птушцы басаногай,
што так рана раніла душу
і так позна выйшла на дарогу.

Ці ж забыты: лёгкая смуга,
над далінай стомленыя хаты,
і юнацтва сумная туга,
і кахання прывідныя шаты?..

Ці ж не помню: кнігавак сям'ю,
боль ад песні жаласнай і шчырай,
нібы я каханую сваю
адпраўляў за кнігаўкамі ў вырай?..

...У краі далёкім залатым,
як дакор, ад вечара да рання
сняцца мне вясеннія сады
з басаногай птушкаю кахання.

Для каханага мужа

Шмат гадоў закаханыя,
З табой побач даўно.
Так пачуццю адданыя,
Што ў сэрцах яно.

А па венах - крыніцаю
Ўсхваляваная кроў.
І ніяк наталіцца ёй
Ўсё не можа ЛЮБОЎ!

Трошкі мо падманутыя-
Гэта усё НАЗАЎЖДЫ?!
Так пяшчотай ахутаны,
Што не лічым гады.

Нашых сэрцаў мелодыя,
Нашых душ унісон,
Як КАХАННЮ - рапсодыя,
Быццам казачны сон...

ДУЛЬСІНЭЯ

ДУЛЬСІНЭЯ

У Дон-Кіхота спраўджаныя вочы,
Ён гоніць Расінанта сярод ночы,
Праз горы, бездарожжа і раўніну,
Каб задаволіць думкі выбранай жанчыны.
Хоць дама сэрца, Дульсінея, дзесь далёка,
Ды толькі з ёю дасягне ён мэты лёгка;
Яна ў паходзе з ім паўсюль і ў бітвах,
У сэрцы верна ёй нясе малітву.
І ў самым моманце злучэння з раем
Яе імя на вуснах дагарае.

ВЕЧАР У ІСПАНІІ

ВЕЧАР У ІСПАНІІ

Ціхі вечар. Вокны на даліну.
Замак асвятленнямі палаў.
Граў напітак у фужэры вінным.
Цень прыслугі ўдзячнай ля стала.

Двое. Неразлучная рэальнасць;
Дотыкам ласкавым да рукі
Хочацца спыніць непаўтаральнасць
І ля берага імклівы бег ракі.

Ціхі вечар. Вокны на даліну.
Міг застыў свячой, не праміне.
Грай напітак у фужэры вінным -
Не глушы фантазіі мае.

Я адну цябе кахаю

Я адну цябе кахаю.
І наўрадці ўжо калі
Я кагосці пакахаю
Гэтак вось ў сваім жыцці.

Ледзь не кожную ноч
Ты прыходзіш да мяне,
Але толькі ў сне,
І знікаеш, бы цень,
Як надыдзе зноў дзень,
Дык хутчэй бы зноў ноч.