Вершы пра каханне

Ах, што гэта за дзяўчына

Можа, знаеце Мальвіну,
Што так хораша пяе?
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.

Устаю я ранкам сінім,
Ды раней яна ўстае.
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.

На рабоце ўсіх пакіне,
Хто ні гнаўся — адстае.
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.

Прыйдзе з працы да хаціны,
Хлопцы ўюцца ля яе...
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае!

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Кроплі дажджу

Кроплі дажджу

Дождж ад раніцы ідзе
досыць цёплы.
Скачуць кроплі па вадзе,
танчаць кроплі.

З паўгадзіны мо стаю
ля таполі,
назіраю, як зямлю
лашчаць кроплі.

Не прымружыць вочы, бо
сню Акропаль,
што знаёміў нас з табой
гукам кропель...

Заблудзіўся наш раман
ў жытнім полі.
Больш Акропаля няма –
толькі кроплі.

Дождж канчаецца, але
так паволі.
На асфальце, як на шкле,
танчаць кроплі.

Жаночая гордасць

Ёсць звон ручая, ёсць свежасць рос,
ёсць веліч вяршыні горнай.
I ёсць яшчэ адно з дзівос,
гэта — жаночая гордасць.

Яна — не прыхамаць, не капрыз,
не д'ябальская забава.
Глянуць адчужана зверху ўніз —
святое жаночае права.

Ёсць нешта ў ёй ад гор і зор.
Ды ўсё-ткі зямны яшчэ болей
позірк яе, яе дакор —
аснова зямной любові.

Ёсць ветра бег, ёсць каханне наспех,
смех, грубы ў сваёй прыроднасці...
Самы вялікі мужчынскі наш грэх —
грэх супраць ясаночай гордасці.

На пракосах

Ад зары прабег прамень шырокі, косы.
Ад мянташак зазвінелі дружна косы.
А на сэрцы аднаго з касцоў вяселле —
Расплятуцца перад ім тугія косы.

Лёгка рэжа коска. Добрая направаі!
Жаўруковы спеў — налева і направа.
Гэта гукі радасці угары віселі:
Віза на любоў законную, на права.

Ля высокіх векавых прысад...

Ля высокіх векавых прысад
Мы з табой на лавачку прыселі.
Весялуе ў небе зарапад
І сярпочак гушкае арэлі.

На твае духмяныя далоні
пакладу, як колісь, галаву.
Ужо іней зацярушыў скроні,
А пачуццем светлым я жыву.

Бо каханне вечнае – як свет,
Бо твае далоні – як калыска.
Для мяне ты вабны першацвет
І ласкавы шапятун-вятрыска.

Я табе ў каханні зноў прызнаюся,
Ты мяне пяшчотай прыгарні.
Як на хвалях , я закалыхаюся
У ліпнёвай спелай цішыні.

ЧАКАННЕ

Тчэ трывога ўзоры над душой:
Зноў вальсуе непагода зранку.
Памалюся ў цішыні святой,
На акне не захіну фіранку.
Утапіла вочы ў прастор:
Дзесьці там за сотні кіламетраў
Едзе па шашы і твой «матор»,
Падстаўляе твар жалезны ветру.
Думкамі цябе дамоў вяду.
Сцежку табе з зораў вышываю.
Адвядзе ліхую хай бяду…
Родны мой, я так цябе чакаю.

Словы ў паветры

Нiбы перышкi летаюць
Лёгка-лёгка ў паветры
Маi словы: "Я кахаю"
I шукаюць чыё-та сэрца...

Рэгіна

У маёй суседкі
Вырасла на столі
Залатая кветка
Дый згубіла колер.

Абмінулі Рэню
Хлопцы-кавалеры, —
Кветкавы карэнні
Леглі на шпалеры,

Пацяжэлі цені,
Расплыліся вокны,
Разышліся сцены
Ў чарнаце глыбокай...

Мільганула зорка
У жалобнай слоце.
Уздыхнула горка
Дзеўчына ў самоце.

He тужы, Рэгіна,
Знойдзецца каханне, —
Чорная вяргіня
Залатою стане.

ДЗІКУН

Ты непапраўны мой дзікун,
Такі наіўны і сапраўдны,
Навошта мне, ты памяркуй,
Зласлівасць іншых, смех і звады?

Навошта мне згрызотаў медзь,
І серабро ліслівых словаў?
Мяне жадана зразумець,
Адкрыць мяне душой суровай.

Не грубай, не, а залатой –
Маўчаннем дарагім і слаўным.
Каб разам жыць, скажы, нашто
Лічыць тваё дзікунства ганьбай?

Пра месца ў жыцці, як дзеці...

Пра месца ў жыцці, як дзеці,
гадаем, думаем, снім.
Месца маё ў свеце —
месца ў сэрцы тваім.