Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Плакалі ветры ў дуброве параненай...
Плакалі ветры ў дуброве параненай,
Плакалі ў лузе шаўковым.
Помніш ты першае наша спатканне?
Плакалі ветры ў дуброве.
Вольна кацілася песня вясновая.
Ёй у грудзях было цесна!..
Смела, свабодна да светлага, новага
Вольна кацілася песня!
Плакалі ветры, ў дуброве галосячы,
Плакаў і бор смуглабровы.
Помніш ты наша спатканне увосень?
Плакалі ветры ў дуброве...
О каханне маё бясконцае,
Не ўцякай ад мяне, пашкадуй!
За табой, як за светлым сонцам,
Па штодзённай дрыгве іду.
Чарада нада мной жураўліная,
Пада мною - балот віры.
Журавінамі, журавінамі
Кроў мая на куп'і гарыць.
На шляху толькі чорная лотаць,
А за мной, ад маёй крыві,
Утрапёна квітнеюць балоты
Смолкай песень, пярэснай любві.
Кроў сплывае. Няма спакою.
І калі ўпаду нежывы,
Красаванне кветак жывое
Застанецца на месцы дрыгвы.
Хвіліны пройдуць дарагія,
Як пышнае цвіценне траў.
I зменяць дні зусім другія
Той дзень, што шчасце абяцаў.
Так адплывае ўдалеч неба.
Бывай, адзіная з уцех!
Смяюся, калі плакаць трэба.
Журба — калі на вуснах смех.
За што, скажы, твой вобраз мілы
Насіла ў сэрцы, як магла?
I разлюбіць — не разлюбіла.
I зберагчы — не зберагла.
Ты і я: пралеска ў снах бурану,
Дрэўца вішні ў ярасным агні,
Кропля на спіне Левіафана,
Радуга на крылах навальніц.
Пад дзевятым валам ветразь ніцы,
Верас, што агнём абняў пярун,
Павуцінка ў пекле навальніцы, —
Адкажы на вуха ўладару,
Як мне здужаць ураган і вецер,
Вечны мой, зацяты, страшны бой?
Як мне, моцнаму, пражыць на свеце
Без цябе, танюткай і слабой?
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.
Было.Былі.Была!
Мне маска не да твару.
Я тая,што прайшла
Трагедыяй пажару
І жар сухой верстф
да сэрца прытуліла,
Хоць за сабой масты
Усе-начыста!-спаліла.
У полымной журбе,
Дзе шлях с вачэй знікае,
Я тая,што цябе
З усіх вятроў чакае.
Як град шалена б'е
Нібыта травы косіць.
...Я тая,што у цябе
Палёгкі не папросіць.
Тая вёсачка за лесам
Ледзь знаёмай мне была.
Папрасіў вады.
Бабуся
Малака мне наліла.
Зкуль я, чый я – запытала
І ўздыхнула:
– Вось бяда:
Ўжо зусім нямоглай стала,
А кароўку грэх прадаць.
Сенаваць не едуць дзеці.
Ды на край зямлі зусім
Іх занёс аднойчы вецер,
Што дабрацца цяжка ім.
А адзін – памёр. Вось гора.
Той бы, пэўна, памагаў…
Падкаціў камяк пад горла, –
Малаком я ледзь прагнаў.
Олі
За ўсе скарбы на свеце
Для мяне даражэй
Заручальны пярсцёнак,
Што мяне беражэ.
А ў вачах стане цёмна –
Да святла давядзе.
Заручальны пярсцёнак –
Выручальны ў бядзе.
Знак увагі-павагі,
Згоды знак залаты
Надае мне адвагі,
Дадае дабраты.
Станаўлюся, здаецца.
Залацейшым я сам,
Прытуліўшы да сэрца
Гэты мой талісман.
Быццам голуб паштовы,
Акальцованы ім.
Дай Бог добрыя весткі
Мне прыносіць сям’і.
Заручальны пярсцёнак,
Што любоў беражэ,
За ўсе скарбы на свеце
Для мяне даражэй.
Касіў Ясь канюшыну,
Паглядаў на дзяўчыну.
А дзяўчына жыта жала
Ды на Яся паглядала.
Ці ты Ясь, ці ты не,
Спадабаўся ты мне.
Кінуў Яська касіць,
Пачаў мамку прасіць:
— Люба мамка мая,
Ажані ж ты мяне.
— Дык бяры ж Станіславу,
Каб сядзела на ўсю лаву.
— Станіславу не хачу,
Бо на лаву не ўсаджу.
— Дык бяры ж ты Яніну,
Працавітую дзяўчыну.
Узяў!
Цябе ніколі не было.
Аднойчы я цябе прыдумаў:
Любові запаліў святло
Над цёмным непарушным сумам.
Здзіўляўся мары, як дзіця.
Фантазію сваю галубіў.
А ты — прыйшла. Сама. З жыцця.
— Люблю, — мне прашаптала, — любы...
I згасла дзіўнае святло...
I я тады спытаўся з сумам:
— Цябе ж ніколі не было?..
— Была... Раней, чым ты прыдумаў...
Пташка, пташка,
Скуль ляціш ты -
Ці не з нашых
Ніў?
Каб пачуць мне
Што аб мілай,
Я б шчаслівы
Быў.
Мо была
Ў яе садочку?
Ці не стрэла
Там
Той найгожай,
Да якой бы
Паляцеў я
Сам?
Ці не чула
Выпадкова
Ты хоць колькі
Слоў
Той, якая
Не выходзіць
З маіх юных
Сноў?
Ах ты, пташка,
Адлятаеш -
У якую ж
Даль?
Мне пакінула
Ізноў тут
Па наймілай
Жаль.