Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
Мужчына. Жанчына. Чаканне.
Шуканне. Блуканне. Час.
Жанчына. Мужчына. Спатканне.
Вітанне. Пытанне. Адказ.
Мужчына. Жанчына. Дыханне.
Сэрцабіццё. Забыццё.
Жанчына. Мужчына. Каханне.
Мужчына. Жанчына. Жыццё.
Мой час яшчэ не надышоў...
Мо я жыву, каб ты быў мной каханы?
Сябе ў душы маёй знайшоў,
Быў ад самоты адарваны?
Мой час яшчэ не надышоў...
Мо я жыву, каб быць табой каханай?
У цемры каб мяне знайшоў
І падарыў мне свет зачараваны?
Ты мяне навучыў любіць,
Верыць зноў, спадзявацца разам.
Гэта штосці большае, чым любоў,
Гэта нібы пытанне ўсім адказам.
Гэта нібы люстэрка наадварот.
Тое, што не пабачыш адразу.
Гэта да сэрцаў усіх зварот:
Да майго, да твайго. Да нас разам.
На палотнах душы мы шукаем адказы,
У абстракцыі думак блукаем уначы.
Шмат чаго не патрэбна казаць адразу-
Лепш па кроплі, каб скарб зберагчы.
Між каханьня, між сяброўства...
Між каханьня, між сяброўства…
п. Мядзьведзевай Н.А.
Развітальнай поўнюсь тугай,
Смутак крые небакрай,
Рэжа сэрца вострым плугам,
Колам ў'ецца бы груган.
Адбалела, ды адпела,
Аднядужыла да дна,
Вапнай кіпельнай амлела
Да цябе мая душа.
Ды заручана ўслых словам,
Душ радство й крэўнасьць іх,
Між каханьня, між сяброўства
Ёсьць мяжа, дзе крочыш ты.
Ад каханьня, ад сяброўства
Ужо не збочыць, не адстаць!
Толькі йсьці ў абранстве боскім,
Каб нудзіцца, ды й кахаць!
-7.12.14.
О наш першы пацалунак!
Не забыць яго ніколі,
Той каштоўны падарунак,
Гэта сон аб лепшай долі.
Колькі дарыць ён натхнення,
Як прываблівае, цешыць!
Сэрца ззяе захапленнем.
Прагну да цябе належаць!
Твае бархатныя вусны!
Колькі смаку ў іх, пяшчоты!
Не пазбегнуць мне спакусы
Цалаваць цябе з ахвотай!
Ня ведаючы
Разбурала мне сэрца
Днём і ўначы
І зараз працягваеш.
А мне ўжо не баліць.
Пасвятлела ўраз, бы на каштанах
Свечкі запаліла зноў вясна:
То ў людскім патоку нечакана
Я паходку мілую пазнаў.
Азірніся, памахай рукою
Перад тым, як знікнуць назаўжды-
Праплыла, пазбавіўшы спакою,
Як у тыя даўнія гады.
І мяне вось гэтак жа, магчыма,
Нехта запрыкмеціць незнарок
І аблашчыць сумнымі вачыма
На адной з запыленых дарог...
Усе мы да апошняга дыхання-
Вечныя заложнікі кахання.
Жыццё, без веры ў каханне
Шчаслівым не захоча быць,
Бо сэрцу доўгае чаканне
Не зможа шчасце засланіць.
Апошнія сабраўшы сілы,
Душа захоча з небыцця
Ляцець ў цудоўную краіну:
Краіну казак і жыцця...
Каханне ёсць, у каханні сіла,
Яно з табой на ўсё жыццё,
Жыццё каханне нарадзіла,
І толькі смерць мацней яго!
Я прачнуся – і гляну ў аконца,
Усміхнуся руплівым шпакам,
Травам росным,высокаму сонцу,
Неба сіні ды зорным шляхам,
Воднай гладзі і лісцям на дрэвах,
Далягляду за ціхай ракой…
А мне ж болей нічога не трэба:
Побач – ты,і у свеце – спакой.
Ружавеюць ядвабныя цені,
Лёгкай стужкаю сцелецца дым...
Толькі сны ды ланцуг летуценняў –
Вось што будзе са мной назаўжды.
Як шалёная птушка свабоды,
Ты ляціш, за аблокі бялей,
Хоць крывавы адбітак заходу
На тваім застаецца крыле.
Так, нічога цяпер не паправіць:
Паляцела ты, знікла, сышла.
А ў нябёсах – на доўгую памяць
Незгасальны праменьчык святла...
Дзякуй за вечар той,
Вечар дзіўнай сустэчы,
Дзе знайшоў цябе погляд мой.
Там, пад зоркамі летуценна,
Па ўскрайку горада і зямлі
Невыразныя нашы цені
Пасярэдзіне лёсу йшлі.
Заблудзіліся, заблыталі —
І не могуць прыйсці назад.
Мы дарогу да шчасця пыталі
І брылі па жыцці наўгад.
Не паспеў я сказаць каханай
Таямнічага слова душы.
Зноў спаткаліся нечакана,
Губы кажуць, душа — маўчыць:
“Дзякуй за погляд мілы,
Дзякуй за шчыры смех.
Ведаеш, за хвіліну
Дзякуюць целы век”.