Вершы пра каханне

ВЕЧАР У ІСПАНІІ

ВЕЧАР У ІСПАНІІ

Ціхі вечар. Вокны на даліну.
Замак асвятленнямі палаў.
Граў напітак у фужэры вінным.
Цень прыслугі ўдзячнай ля стала.

Двое. Неразлучная рэальнасць;
Дотыкам ласкавым да рукі
Хочацца спыніць непаўтаральнасць
І ля берага імклівы бег ракі.

Ціхі вечар. Вокны на даліну.
Міг застыў свячой, не праміне.
Грай напітак у фужэры вінным -
Не глушы фантазіі мае.

Толькі з табою

Толькі з табою мне хочацца быць,
Толькі з табою,
Радасць і шчасце з табою дзяліць
Толькі з табою.

Ранняй часінай к табе я лячу,
Позняй парою.
Толькі к табе прыхіліцца хачу
Сэрцам, душою.

Выйсці у поле, дзе нівы шумяць,
Там, за ракою.
Першую зорку на небе спаткаць
Толькі з табою.

Гэтак не страшны цяжкія пуці
Будуць з табою,
Гэтак ісці неразлучна ў жыцці
Толькі з табою.

Амаль буколіка

Я зноў, каханая, з табою.
Мы ў красках вязнем лугавых –
Не бачым неба над сабою,
Не чуем пад сабой травы.

Турбуе нас адзіны клопат,
Адзіны клопат нас вядзе.
І мы ідзём, прыроды вопыт,
Абняўшыся, як ноч і дзень…

Помніш, калі мы з табою...

Помніш, калі мы з табою
Прысак рабіны збіралі –
Вецер рваў лісце рабое,
Долу пускаў па спіралі?..
Золка было ў свеце надта,
Час прыпыніў нібы бег:
З высяў, паволі ды раптам,
Падаць пачаў белы снег.
Падаў – на пушчу, на гоні,
Свет наш змяняючы ўміг;
Браў я твае далоні
І саграваў у сваіх…
Помніш,
аціх зараз вецер,
Сонца ўзышло з-за мяжы?..

…Праўда, былі мы шчэ дзеці,
Чыста было на душы.

У дарозе да цябе

У дарозе да цябе
Жыццё маё праходзіць.
У чаканні і мальбе
Дзень кожны адыходзіць.

У дарозе да цябе
Любоў мая мацнее.
Хоць сэрца ў журбе,
І неба ўсё цямнее.

У дарозе да цябе
Ніколі не спынюся.
Чакай і кліч мяне,
І я не заблуджуся.

У дарозе да цябе
Я веру, спадзяюся,
Праз шлях у барацьбе
З табой навек сальюся.

Замаўчы, маё сэрца!

Замаўчы, маё сэрца,
Будзь ты гордым хоць раз.
Хіба можна пачуцці
Выстаўляць напаказ?

Можа гэта не тая,
Што шукаў у жыцці,
Можа з гэтай ні кроку
Поплеч мне не прайсці?

Дык чаму ж пры сустрэчы,
Без прызнання яшчэ,
Сэрца, б’ешся ты часта,
На душы – гарачэй?

Замаўчы, маё сэрца,
Перад ёю хоць раз:
Хваляванне адчуе
І сакрэт – напаказ.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Дзень мне векам здаваўся...

Дзень мне векам здаваўся,
Покуль стрэнемся мы.
Помніш, як я хваляваўся?
Быў я заўсёды нямы.

Лёгка — у песнях пяецца.
Мне ж — дык адвагі не ўзяць.
Горы звярнуў бы, здаецца,
Чым тыя словы сказаць.

Дзень той даўно быў. Вясновы.
Доўга чакаю. Зіма.
З Марса вяртаюцца словы,
Што ж ад цябе іх няма?

Я прасіў...

Я прасіў:
Заблудзіся ў душы!
Я маліў:
He ляці з пачуцця!
Ты стрыжом
Ля акна пакружы
Над маім
Вадападам жыцця.
Я прасіў:
Заблудзіся ў душы
Непралётным анёлам
Начным,
Пра каханне
Нашэптам скажы
Ці развейся,
Як горкі дым...
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
Горкі дым
Засланіў паўсвету,
З дыму выйшла Яна...
З суседам.

АСОТ І КРАПІВА

Дзе ягады маліны –
Заўсёды крапіва.
Там зайздрасць, здзекі, кпіны,
Дзе пекная ўдава.

Дзе залатыя ружы –
Расце густы асот.
Жыве з нікчэмным мужам
Пяшчота з года ў год.

А дарагі пярсцёнак
На пальцы пустальгі.
Гарыць шчаслівы золак –
Дзе холад і снягі.

І так па лёсе кружаць,
Нібыта двойчы два,
Маліна дзе і ружа –
Асот і крапіва.

За пачуцьцём не пасьпявае слова...

За пачуцьцём не пасьпявае слова...
Ня словам карыстаецца здаўна
Каханьня нестрыножаная мова,
Але для ўсіх даступная яна.