Вершы пра каханне

Нявыказаная балада

Чаромхі горкі пах...
Зялёных дрэў красунак...
Пялёсткі на тваіх губах -
мой пацалунак.

Спяшаўся я і не паспеў:
заспела ранне...
Ляснога ветру спеў -
маё прызнанне.

Прайду дажджом, з’яўлюся сном,
мільгну трывожным ценем.
Шум вяза пад тваім акном -
маё трызненне...

Куды твой шлях ні павядзе –
і я там буду.
Не азірайся
анідзе –
з табою я ўсюды...

Марыя, чуй,
Марыя, стой!.. –
варожыць ноч глухая.
А ты бяжыш… І за табой
бязмоўнае: кахаю!..

Нам не трэба слоў

Нам не трэба слоў –
усё раскажуць вочы.
Рэхам адгукнецца
крыгаход надзей.
І няма адмоў
на парозе ночы –
будзе, не мінецца
тое, што ідзе...

Мая піська як лютік

Мая піська - лютік,
А я - Iван

Вы зблыталі мяне са мной...

Вы зблыталі мяне са мной.
Абраны Вамі ў гэтай зале
Не столькі я, а болей той,
Каго Вы некалі кахалі.

Я Вашай нагадаў журбе,
Што хвалі човен ашукалі,
I нагадаў я сам сабе
Таго, каго Вы не кахалі.

Усё пад небам — варажба.
Усіх прымае свет варожа,
У кожнага свая журба.
Мы іх і пазнаёмім, можа.

Смяецца рэдка лёс-айчым.
З чужой бяды ён кпіць ахвочы.
А мы пяшчотна памаўчым —
Няхай гавораць нашы вочы.

Толькі з табою

Толькі з табою мне хочацца быць,
Толькі з табою,
Радасць і шчасце з табою дзяліць
Толькі з табою.

Ранняй часінай к табе я лячу,
Позняй парою.
Толькі к табе прыхіліцца хачу
Сэрцам, душою.

Выйсці у поле, дзе нівы шумяць,
Там, за ракою.
Першую зорку на небе спаткаць
Толькі з табою.

Гэтак не страшны цяжкія пуці
Будуць з табою,
Гэтак ісці неразлучна ў жыцці
Толькі з табою.

Сьнежны зоркапад

За вакном сягоньня
Зноўку сьнегапад.
Сыпе, сыпе зь неба
Сьнежны зоркапад.
Кожная сьняжынка,
Бы метэарыт,
Падае да долу,
Толькі не гарыць.
Любая, каханая,
Паглядзі ў вакно,
Ўся зямля накрытая
Белым палатном.

Жанчына з мары

Цябе ніколі не было.
Аднойчы я цябе прыдумаў:
Любові запаліў святло
Над цёмным непарушным сумам.

Здзіўляўся мары, як дзіця.
Фантазію сваю галубіў.
А ты — прыйшла. Сама. З жыцця.
— Люблю, — мне прашаптала, — любы...

I згасла дзіўнае святло...
I я тады спытаўся з сумам:
— Цябе ж ніколі не было?..
— Была... Раней, чым ты прыдумаў...

Было.Былі.Была!

Было.Былі.Была!
Мне маска не да твару.
Я тая,што прайшла
Трагедыяй пажару
І жар сухой верстф
да сэрца прытуліла,
Хоць за сабой масты
Усе-начыста!-спаліла.
У полымной журбе,
Дзе шлях с вачэй знікае,
Я тая,што цябе
З усіх вятроў чакае.
Як град шалена б'е
Нібыта травы косіць.
...Я тая,што у цябе
Палёгкі не папросіць.

На заінелым трамвайным акне...

На заінелым трамвайным акне
хтось напісаў:
“Я кахаю”.
Усе пазіраюць на свет
праз гэтыя словы.

Вось ноч...

Вось ноч.
Халодна зрабілася ўмомант.
Зацята вецер пяе.
Няма побач тваіх воч…
Веццяў ашалелых скрогат
Шануе мяне…

Так бедна вакол.
Так пякуча.
Бывае штораз і штодзень.
Людская шэрая маса,
Жыве, не жыве,
Але кідае цень.
Парывы мае разлятуцца кудысьці,
Як выбухам гразь і зямля.
Усё ж сонца пад раніцу выйдзе калісьці
І будзе асвечана наша ралля.

Я вернай быць табе не перастану...

Я вернай быць табе не перастану,
Пакуль ты верны мне,
Пакуль без слоў злачыннага падману
За наш нябыт раней
Ты зразумееш, мілы мой мужчына,
Што быць са мной – не рэдкая прыгода,
І не самоты важная прычына,
А свята жыццядзейнай асалоды.