Вершы пра каханне

Наш першы снег

Тваё здзіўленне не забуду,
Калі нас першы снег сустрэў...
І радасна ўсміхацца буду,
Бо ты мяне ў той час сагрэў.

Снег першы - чысты і прывабны,
І нечаканы, як заўжды,
І кожны год такі няскладны,
Але ж чакаем яго мы!

І наша шчырае каханне
Прыпамінае першы снег...
Але ён не растае ў час світання
І пратрывае з веку ў век.

Каханне

Amori et dalori.*

Каханне — пакута.
Душою распнутай
між Пеклам і Раем лунаць...

Каханне — атрута.
Святы і аблудлы
я выберу смерць, каб кахаць.

Каханне — як рудня,
дзе ў свята і ў будні
нам працай сябе катаваць.

Каханне — ёсць мудрасць,
якую Бог людзям
адкрыў, каб грахі дараваць.

* Кахай і пакутуй...

Iзноў пабачыў я сялібы...

Iзноў пабачыў я сялібы,
Дзе леты першыя прайшлі:
Там сцены мохам параслі,
Вясёлкай адлівалі шыбы.
Усё ў пылу. I стала мне
Так сумна, сумна ў цішыне.
Я ў сад пайшоў... Усё глуха, дзіка,
Усё травою зарасло.
Няма таго, што раньш было,
I толькі надпіс “Вераніка”,
На ліпе ўрэзаны ў кары,
Казаў вачам аб тэй пары.
Расці, ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывы, ўставай
I к небу надпіс падымай.
Хай нерухомы словы спева:
Чым болі сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй.

Веру, спадзяюся і кахаю

Прытуліся да мяне хутчэй,
Я тамлюся без тваёй увагі.
Моманта ў жыцці няма ярчэй.
Непатрэбна лічыць перавагі…

Непатрэбна! Ёсць адзін вердыкт -
Толькі мой цяпер ты без астатку.
Прад вачыма вобраз твой ўзнік
Вечарам, і днём, і нават зранку.

Нехапае побач родных рук,
Цеплыні ад палкіх дакрананняў,
Дзе дыханне, дзе сардэчны рух,
Стук ад неўсвядомленых прызнанняў?

Зноў мяне чаканнем наказаў!
Так і быць, я згодна, я чакаю.
Веру, што мяне ты ўзгадаў.
Веру, спадзяюся і кахаю!

СЭРЦАТРАСЕННЕ

Здарэнне!
Здарэнне!
Здарэнне!
На вуліцы Эннай апоўначы
Адбылося сэрцатрасенне:
Чагось супадзенне,
Чагось разбурэнне
поўнасцю... –
Карэспандэнты прабегалі ранне,
Не замаўкала радыё.
А гэта ўсяго наступіла каханне
Сапраўднае...

Калі наўкол віхурацца завеі...

Калі наўкол віхурацца завеі,
Перш, чым сказаць завучанае “не”,
Не апускай заснежаныя веі, –
Ты мерзнеш, прытуліся да мяне.

У гэтым свеце, гэтым дзіўным свеце,
Спаткацца выпадае толькі раз.
Зірні, як зоркі мігатліва свецяць,
Яны таксама разумеюць нас.

У скрушны час марозна-вечаровы
На скрыжаванні сэрцаў і дарог
Давай казаць адно кахання словы –
Хай чуе Бог і не карае Бог.

Патанулі ў шэрані дамы...

Патанулі ў шэрані дамы,
І прысады шэрыя ў тумане…
Сярод адзіноты і зімы –
Ты прызнач мне новае спатканне,
Нагадай вясеннюю пару,
Дай суняць душэўную трывогу…
Нетаропка рэчы сабяру,
За табой адпраўляся ў дарогу,
Дзе брысці мы будзем да зары,
Слухаць шэпат палкага дыхання…
Гавары са мною, гавары,
Як гавораць птушкі да змяркання!..
Мы з табой – невыпадкова… Мы –
Бы маяк, што згіне ў тумане…
Сярод адзіноты і зімы –
Цешуся ўсё ж думкай пра каханне.

МУЗЫ

МУЗЫ

На лясной паляне
Дзве красуюць Музы.
Янка на баяне
Грае. Яны кружаць.
Кружаць, пазіраюць
Гляне на якую –
Хлопец – першы ў краі –
Грае ў вус не дуе.
Лада-Муза з краю,
Што за дальняй вёскай,
Ў ладным сарафане,
Прыгажосці боскай.
А у Музы-Рады
Вочы васілёчкі,
Свеціцца ў іх радасць,
Пунцавеюць шчочкі,
Бо схаваць не могуць
Таямніцы вечнай –
На спатканне з любым
Іх чакае вечар.

Радзіма

Радзіма мая дагарае,
Да попелу, пылу і дна.
І зноўку нам спавядае,
Аб казках сатканых з ільна.

Радзіма мая памірае,
Ад грыпы, няпраўды і зла.
Апошні акорд адграе,
А потым, ну проста бла, бла …

Радзіма мая дарагая …
Я ведаю толькі адно:
Сэрца жалем палае,
Шчасце калісьці было…..

Я прасіў кахання ў Бога

Я прасіў кахання ў Бога,
Ды напэўна занадта многа.
Зараз ведаю што памыляўся,
Доўга з ценем сваім змагаўся.

Зараз то я ўжо разумею,
Трэба было б прасіць надзею,
Сілы верыць і прабачэнне,
Надта позна прыйшло празрэнне.

І ўсёткі ж я дзякую Бога,
Што нялёгкую даў мне дарогу.
Каб не проста ішоў, а змагаўся,
Чалавекам каб жыть заставаўся.

Першае каханне

Першае каханьне – салодкая мара,
Спадзяваньняў маладосьці рай.
Усё вітае пад каханьня штандарам,
І толькі раніцою – бывай.

Усё назіралася ў ружовым сьвеце,
І словы каханьня ў першыню прамаўляў.
Ружовыя хмаркі прагнаў жыцьця вецер;
Занадта шмат я сябе разгубляў.

І з высновы жыцьцёвых вяршыняў,
Узіраюсь у маладосьці міраж,
Але бачу вакол адну пустыню:
Толькі брудны пыл і пустэча ўабсяж.