Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
Пакуль што рукі звязаны,
А можа быць, развяжуцца
Пад позіркам якім.
Тады рукамі чулымі,
Як птах, крыламі белымі
Кагосьці абаўю.
І позіркам, як вэлюмам,
Стан гнуткі мой укрыецца,
І вуснамі дрыготкімі
Кахання чашу поўную
Я вып'ю ўсю да дна.
У тлуме дня жадаю адзіноты,
У адзіноце трызню тлумам дня,
У цішыні я чую сэрца ноты,
У шуме глохне музыка мая.
Жыццё бяжыць галопам і алюрам,
І лёсам правіць доля непазбежнасці,
І стрэлы, што адпушчаны Амурам,
Не мне. Святкую дзень свой
незалежнасці.
Сядзім. Смяемся. Замаўчым.
Калі ж крычым — так ўжо крычым
Ты чэрвень мой, і я з табой
Забылася пра свой спакой.
Забылася пра слова “сон”
Мы разам, так навошта ён?
Мой летні вечар,цеплыня
Радная частачка мая.
Прамень і сонца — два ў адным.
Ты мой каханы,мой радны.
Нябёсы, воблака,зямля.
Я гэта ты, ты гэта я.
27/05/2011
Купацца ў возеры пяшчоты – з каханай.
Прайсці праз цёмны лес маркоты – з каханай.
Няхай галосяць вятры роспачы над намі,
ў душы гучацьмуць шчасця ноты – з каханай!
Вы зблыталі мяне са мной.
Абраны Вамі ў гэтай зале
Не столькі я, а болей той,
Каго Вы некалі кахалі.
Я Вашай нагадаў журбе,
Што хвалі човен ашукалі,
I нагадаў я сам сабе
Таго, каго Вы не кахалі.
Усё пад небам — варажба.
Усіх прымае свет варожа,
У кожнага свая журба.
Мы іх і пазнаёмім, можа.
Смяецца рэдка лёс-айчым.
З чужой бяды ён кпіць ахвочы.
А мы пяшчотна памаўчым —
Няхай гавораць нашы вочы.
Маладым пачуццём
Свет заўжды нецвярозы,
Іх — дваіх — не рассудзяць
Ні людзі,
Ні Бог.
У каханні ёсць радасць,
Пакуты
I слёзы...
У каханні няма аднаго —
Перамог.
Мана – не знік ты!
Не! Ты тут, са мной!
Дасюль цябе
І бачу я, і чую!
Твой голас, лік твой
Днюе і начуе
Ўнутры мяне –
Ў сярэдзіне маёй!
Прастора хлусіць!
Як – цябе няма?
І як – ніколі
Болей не спаткаю?
Чаму ж на вуснах
Б'ецца, не сціхае
Самотным болем
Любае імя?!
Няпраўда гэта –
Што ў расстанні час
Ўсе раны лечыць,
Як сцвярджаюць людзі!
Хай ў гэтым свеце
Разам мы не будзем,
У тым, у лепшым –
Бог спалучыць нас!
Не трэба, каханая, слоў. Памаўчым.
Ніхто не валодае мовай, якою
Два сэрцы, спавітыя пешчаў ракою,
Размову вядуць, у нябыт плывучы.
Глядзі, які морак, і шэрань, і стынь
Залеглі наўкола страшлівай аблогай...
Дык будзем жа моўчкі адно да аднога
Туліцца.
Хай зносіць нас хуткая плынь.
У гэтай дзяўчыны вочы –
Агеньчыкаў двух свячэнне,
У цемрыве змрочнай ночы
Раптоўнае азарэнне!
У гэтай дзяўчыны вочы
Як двух матылькоў трымценне,
Бязногі, за ёй пакрочыш
Па лужынах, па каменні.
У гэтай дзяўчыны вочы –
Пралескавае цвіценне,
Ды думка душу азмрочыць:
«Я — з іншага пакалення...»
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.
Дай прачнуцца ў тваіх далонях!..
Дай прачнуцца ў тваіх далонях!
Дай забыцца ў тваіх вачах!
Хай да смерці мяне палоняць
Думы светлыя па начах.
Нават раніцы я не рады.
Я люблю гэты боль начэй.
Дай мне вытрымкі, дай мне рады
He закрыць на цябе вачэй.
Як дажыць гэты дзень да ночы,
Ноч пражыць з табой давідна?
Асляпі мне далонямі вочы —
Ты да дня мне адна відна.