Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
У хованкі з фіранкамі гуляе
свавольнік-вецер. Белыя лісты
якойсьці кнігі, што чытала ты,
са смехам шапатлівым ён гартае.
I сыпле на старонкі цёплы снег
таполевых зазімкаў, што бялее
па ўсіх завулках, парках і алеях,
што падае ў далоні ціха мне.
А я ў вачах тваіх ізноў тану,
і ўжо не выплыць мне адтуль ніколі,
і дна ніколі мне не дасягнуць.
Ды ўжо інакшай і не трэба долі —
адно імгненне ў вечнасць працягнуць
і ўбачыць сонца скрозь буран таполяў.
1.
Лятае прывiдны арол.
Арэшнiк веццем шапацiць.
Карчмар габлюе нейкi кол.
Скрыпач высокае трымцiць.
А там, ля вупражы i зброi,
Сярод карыта для вады,
Дзяучыны палымнеюць строi:
Матыль i птушка, два сляды...
2.
Гаркавы подых познiх трау.
Плынь журавiнау, пёк страхi.
Агнiстасць кветкi жнiвень скрау.
А толькi пыл - глухi, сухi!..
У вёдрах плёскаецца неба.
Авечкi - рахманыя - сядзяць.
Шпакi апошнiя звiняць.
А...сонцам...скачуць з дзiрак склепа!
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.
Хвіліны пройдуць дарагія,
Як пышнае цвіценне траў.
I зменяць дні зусім другія
Той дзень, што шчасце абяцаў.
Так адплывае ўдалеч неба.
Бывай, адзіная з уцех!
Смяюся, калі плакаць трэба.
Журба — калі на вуснах смех.
За што, скажы, твой вобраз мілы
Насіла ў сэрцы, як магла?
I разлюбіць — не разлюбіла.
I зберагчы — не зберагла.
Прад змерканнем не ўкленчу, не-
Узрасту ў непахіснай моцы,
Нездарма лёс бярог мяне
Песціў струны душы жаночай.
Выбачай, нарачоны мой,
За нязбыўнасць адчайных крозаў,
Развярэджаны незагой
Вяршаваным радком скрозь прозу.
Не вяртай да чарнявых кос,
Да замглёнага часам свята,
Дзе у кроплях няспелых рос
Так спакусліва пахне мята.
У калодзежна -цьмяны жах
Не кідай веснавога рэха.
Нас сівы блаславіў манах
Да жыцця, што не мае грэху.
Дзень мне векам здаваўся,
Покуль стрэнемся мы.
Помніш, як я хваляваўся?
Быў я заўсёды нямы.
Лёгка — у песнях пяецца.
Мне ж — дык адвагі не ўзяць.
Горы звярнуў бы, здаецца,
Чым тыя словы сказаць.
Дзень той даўно быў. Вясновы.
Доўга чакаю. Зіма.
З Марса вяртаюцца словы,
Што ж ад цябе іх няма?
Мне распазнаць яшчэ не позна...
Мне распазнаць яшчэ не позна,
Дзе кіслы квас, а дзе віно.
Паміж усіх, што стрэў я, розных
Цябе прыкмеціў я даўно.
Каханнем клясціся не буду,
Адно скажу я без прынук:
— О, каб я быў такі, як Буда,
Цябе б абняў дзесяткам рук!
Можа, знаеце Мальвіну,
Што так хораша пяе?
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.
Устаю я ранкам сінім,
Ды раней яна ўстае.
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.
На рабоце ўсіх пакіне,
Хто ні гнаўся — адстае.
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.
Прыйдзе з працы да хаціны,
Хлопцы ўюцца ля яе...
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае!
Ты кажаш, што маршчын нямала...
Ты кажаш, што маршчын нямала,
Што прыбаўляюцца ўвесь час.
Жыццё няшчадна нас кідала
I вобзем, можа, сотню раз.
Па кожнай з іх відны мне даты,
Па кожнай з іх я разбяру —
Што з хвалявання, з гора, страты,
Што проста па календару.
Яны ўсплылі на твар з гадамі,
Як ручаінкі на палі,
I за прайшоўшымі часамі
Пакуты безданню былі.
I вось пяройдзена былое,
Не меркне прыгажосць твая.
Я на маршчыны з цеплынёю
Гляджу, бо ў іх і ты і я...
Ён сэрца ў ёй шукаў —
знайшоў халодны камень.
Дарэмна,
прагнучы дзвюх розных душ зліцця,
штодня
трымаў ён перад ёй экзамен
на вернасць і на шчырасць пачуцця.
Рагочуць, радуюцца ў пекле д'яблы:
зноў рогі Вэртэру наставіў Дон Жуан.
I не спатрэбіўся яму біблейскі яблык,
каб спакусіць яе
на грэх і на падман.
Я прасіў кахання ў Бога,
Ды напэўна занадта многа.
Зараз ведаю што памыляўся,
Доўга з ценем сваім змагаўся.
Зараз то я ўжо разумею,
Трэба было б прасіць надзею,
Сілы верыць і прабачэнне,
Надта позна прыйшло празрэнне.
І ўсёткі ж я дзякую Бога,
Што нялёгкую даў мне дарогу.
Каб не проста ішоў, а змагаўся,
Чалавекам каб жыть заставаўся.