Вершы пра каханне

Нішто не вечна

Нішто не вечна ў гэтым свеце,
І нельга нешта ўтрымаць.
Усё, што ўзяў ты на планеце,
Калісьці прыйдзецца аддаць.

Аднойчы гляну я на неба,
Успомню, што было раней.
Як закаханыя ля дуба
Кляліся быць заўжды бліжэй.

Чаму пакінула паветра
Так шмат пачуццяў у паху руж?
Іх каляровая палітра
Абвеянна растаннем душ.

Я лепш тады закрыю вочы,
Каб слёзы раптам не пайшлі.
Ах, тыя памятныя ночы!
Навек з майго жыцця сыйшлі.

Дзяўчаты знікаюць у каханні

Дзяўчаты знікаюць у каханні:
Іграюць ужо іншую ролю.
Удзячны табе дарагая,
Што ты застаешся са мною.

Дзяўчаты знікаюць у каханні:
Квітнеюць, і водар змяняюць,
І мэты, і сэнс намаганняў...
Дзяўчаты ў каханні знікаюць.

Дзяўчаты змяняюць жаданні.
Сяброў не заўжды узгадаюць,
А тых хто не знік ў каханні-
Нязніклыя хлопцы вітаюць…

Адгукнісь

п. Н.С.
Адгукнісь!

Умомант бліснуць твае вочы
І памкнуцца зрэнкі ўшыр,
Адгукнуцца сэрца хоча,
Ды язык нема маўчыць.

Ад спакус вядуць маркоты
Да няўтула на душы,
Як набыцца лекам гожым,
Дзеўчыненька - адкажы?

Жыцьцё знае многа фарбаў,
Многа колераў у ім -
На чаканьні, на жаданьні,
Дзеўчыненька - адгукнісь!
-05.05.17.

Ня ведаючы..

Ня ведаючы
Разбурала мне сэрца
Днём і ўначы
І зараз працягваеш.
А мне ўжо не баліць.

Месяц

У сонным небе месяц заблудзіўся,
Бо збочыў на нязручную дарогу.
І да мяне на ночку запрасіўся.
Прынёс здалёк здзіўленне і трывогу.

О месяц, месяц ! Вольны ты, як вецер,
Сябруеш з кожнай зоркай у блакіце !
Няўжо табе так тужна у нябыце,
Што на зямлі мяне ты запрыкмеціў ?

А ён маўчаў. І цешыў мае вочы.
І запалёна рукі цалаваў.
Так і стаялі - двое сярод ночы,
Пакуль самотны ранак не настаў.

Тэрцыны

Каб я аднойчы не спаткаў Вас,
ці так бы прагнуў зараз жыць…
Ці так бы іншую кахаў я?..
У беззвароцце час бяжыць.
Што марна варушыць былое
і над нішчымным варажыць…
Магло б ці здарыцца такое?
Ці меў бы шчасце кожны з нас,
калі б асенняю парою
аднойчы не спаткаў я Вас?

Учора шчасце толькі глянула нясмела...

Учора шчасце толькі глянула нясмела, –
I развеяліся хмары змрочных дум.
Сэрца чулае і млела, і балела,
Радасць душу мне шчаміла, быццам сум.

Усё жыццё цяпер, як лёгкая завея.
Кнігу разгарнуў – а не магу чытаць.
Як зрабілася, што пакахаў цябе я, –
Хіба знаю я? Ды і нашто мне знаць?

Чаканне

Чаканне.
Спатканне.
Вітанне.
Размова.
Без слова
На мове
Кахання.
Світанне.
Чаканне.

Безліч рэчаў няўцямных і простых...

Безліч рэчаў няўцямных і простых
Прабіваецца ў мроі мае:
Боль, пакуты, узрушанасць, ростань
I — каханне маё да яе...

Смутак, роспач ды радасці ў свеце
Не заўжды разбярэш — дзе чые.
Асабістае ж — толькі ў смерці
I ў каханні маім да яе.

Хай губляю прытомнасць я ў скрусе,
Хай дзяўбе мяне лёс і цкуе —
Толькі вольнасцю не паступлюся
I каханнем маім да яе!

Навальніца ў думках

Побач. Ноч. І толькі мне не спіцца.
Шыбы рве неўтаймаваны вецер.
Адчуваю: хутка навальніца.
Навальніца ў думках… і на сэрцы.
Быццам тысячы маленькіх змеек
абвіваюць. Іх балюча джала.
Як з тым болем можна прымірыцца,
што ёсць “я” і “ты”, а “нас” не стала?
Побач. Ноч. І толькі мне не спіцца…
Адчуваю…

Не гаварыце кепскага пра тую...

Не гаварыце кепскага пра тую,
Якой не ведаеце i не знаеце:
Пра яснавокую i маладую -
У парушынках першай снежнай замецi.

Не гаварыце брыдкага, крый божа!
Вы сан жаночы нiзашто заплямiце.
Ей выпаў рэдкi лёс - кахаць прыгожа.
Кахаць да смерцi. А не да "без памяцi".