Вітаем Вас на сайце, якi прысвечаны беларускай лiрычнай паэзіі.
У нас Вы знойдзеце вершы пра каханне, якія былі напісаны беларускімі паэтамі
Калi Вы самі пішыце вершы пра каханне, пішыце ў зваротную сувязь - мы з радасцю размесцім Вашыя вершы на нашым сайце.
Захоўвайце каханне ў сваім сэрцы!
Вітаем Вас на сайце беларускай лiрычнай паэзіі
Рэйтынг аўтараў
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Лепшыя вершы пра каханне
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.
Мне доўгае расстаньне з Вамі...
Мне доўгае расстаньне з Вамі
Чарней ад Вашых чорных кос.
Чаму ж нядобры час прынёс
Мне доўгае расстаньне з Вамі?
Я пабляднеў ад горкіх сьлёз
I трыялет пачаў славамі:
Мне доўгае расстаньне з Вамі
Чарней ад Вашых чорных кос.
Я за табой сланяўся
Следам,
А ты і вокам не вяла,
А я не знаў,
А я не ведаў,
Чаму халоднай ты была?
Я так пакутаваў,
Здаецца,
Што лёд і той бы мог
Крануць,
Шукаючы шляхі да сэрца,
Сабе казаў — слухмяным будзь!
Калі смяялася —
Смяяўся,
Журылася — пахмуры быў.
Відаць, у тым
I памыляўся,
Што ўсё адразу я раскрыў.
Я зваў у сведкі поле,
Неба,
Маё ж каханне не дайшло.
Такая, мусіць, ёсць
Патрэба,
Каб тайны хоць крыху было!
Прымрояцца ўначы радкі –
Няма душы тады спакою.
Засну ад рыфмаў украдкі
І сню такія раптам мроі!
Па сіняе плыву рацэ –
Люляе позірк гладзь рачная.
Світанак рдзіцца на шчацэ,
А човен хвалі абдымаюць.
Змаўкаю аж да нематы
Ад красак лугавых павеву,
І ўсцяж прырэчныя кусты
Чаруюць салаўіным спевам.
Нязбыўнай хвіляй прамільгне
Той сон шчымліва- незвычайны
У сырадойным тумане,
Ахутаны павечнай тайнай.
22.10. 2008 -- 28.10.2009
Здзiўляешся: за што табе я ўдзячны...
Здзiўляешся: за што табе я ўдзячны?
За той прасвет у зорках залатых,
Што ў цемры лесу нам дарогу значыў,
За сцежку тую, што ў кустах густых
Зблудзiла раптам п'яная, няйначай,
За востры халадок расiнак тых,
Што i цяпер бягуць па твары, коцяцца,
I выцiраць iх мне чамусь не хочацца.
Я цябе кахаю без пытанняў,
Без дазволу шчырага на гэта.
Не шукаю ў шчасці апраўдання.
Я цябе кахаю без пытанняў.
Пройдуць хай зіма, вясна і лета,
Хай задоўжыцца і восенню чаканне, –
Я цябе кахаю без пытанняў,
Без дазволу шчырага на гэта.
«Любіць — не любіць...»
Помню, абшчыпваў і я
Белы рамонак.
Забава, а як хацеў
Скончыць пялёсткам «любіць»!
...Збылося,
Адбылося,
Азвалося –
І краскаю,
І хваляю,
І зоркай...
У вясёлку –
Чыстым промнем
Пралілося,
Вавёркаю –
На дрэва
Узабралося,
І хмаркаю –
Схавалася
За ўзгоркам...
Вачамі пазвала пад дрэва густое,
абняла, цалавала,
пайшла з-пад дрэва на свой падворак,
паклікала пеўня, а куры за ім,
сыпанула ім проса з падолу,
які трымала высока ў руцэ,
агаліўшы белыя ногі,
знайшла ў крапіве пад сцяною
маленькую ластаўку,
пасадзіла назад у гняздо,
зноў пад дрэва прыйшла,
пацалавала;
смеючыся, парвала на шыі каралі,
кінула ўверх —
расцвілі ў небе зоркі,
адштурхнула, шапнула: "Ідзі".
Верш-болачка
Калісьці грэкі і грачанкі
Віно любілі і мачанку
У неба ўзіраліся з кручы
Нас двох на гары, мне балюча
Я — твая α і β-Цэнтаўра
Бы зараджаная гізаўра
Я — не рабыня Ізаўра
Не дзірка для рога кентаўра
Таму не рабі мне балюча
Інакш — паляціш з кручы
АСАННА
Дарога ў асенні верас –
Мая. А твая ўся – з маю.
Ты ў лета прачыніш дзверы,
Што я за сабой зачыняю.
Я міма прайду – не гляну.
Маіх бранзалетаў звёнцы
Спяюць за мяне асанну:
-- Так не глядзяць на сонца…