Вершы пра каханне

Не зрываюцца з вуснаў пракляцці

Не зрываюцца з вуснаў пракляцці –
Ты з’явіўся – і боль у мінулым.
У нязграбнай паставе плацце
Адзінока на крэсле заснула.

Параскіданы смешна туфлі,
На падлогу спаўзае коўдра,
Быццам струны сарваліся ў гуслях,
Зазванілі званы над саборам.

І цалуеш ты міма вуснаў –
У шчаку і ў мочку вуха…
Ах, як весела быць распуснай
І нікога на свеце не слухаць!

Ліст

Хацела да цябе напісаці
На пялёстку ружы пахучай,
Але пялёстак мог згінуць
У пору буры грымучай.

Хацела да цябе напісаці
На скрыллі у матылёчка,
Але матыль умірае,
Як прыйдзе цёмная ночка.

Хацела я ліст паслаці
Праз ластаўку з нашага дома,
Але ж яна магла даці
Яго каму-небудзь другому.

І так дзянёчкі праходзяць…
Не маю яго як паслаці,
А ліст такі ўжо сардэчны
Хацелася напісаці.

Вы зблыталі мяне са мной...

Вы зблыталі мяне са мной.
Абраны Вамі ў гэтай зале
Не столькі я, а болей той,
Каго Вы некалі кахалі.

Я Вашай нагадаў журбе,
Што хвалі човен ашукалі,
I нагадаў я сам сабе
Таго, каго Вы не кахалі.

Усё пад небам — варажба.
Усіх прымае свет варожа,
У кожнага свая журба.
Мы іх і пазнаёмім, можа.

Смяецца рэдка лёс-айчым.
З чужой бяды ён кпіць ахвочы.
А мы пяшчотна памаўчым —
Няхай гавораць нашы вочы.

Даўгажаданая

Ты прыйшла ка мне тады,
Як звінелі халады,
Як стагнаў яловы плот,
Хохлік бегаў ля варот.

I сагрэла ты мяне
Ў палуцьме, у палусне;
Паня ты была, я – пан...
После зноў зацвіў курган.

Ад мяне пайшла тады,
Падганялі халады,
Скрыпам выў яловы плот,
Хохлік бегаў ля варот.

Казаў мудрэц: яно – і нараканне...

Казаў мудрэц: яно – і нараканне,
і сонца, і пякучай цемры сплаў…
“Якія вочы мне дало каханне!”*,
але…спярша душу яму аддаў.
Гляджу на ўсё вачамі маладымі,
і гнеўнымі, і добрымі ўдвая…
Каханне і прынізіць, і …узніме,
пакуль у ім жыве душа мая.
_____________________________________
* Радок У. Шэкспіра ў перакладзе У. Дубоўкі.

Каханьне сэрцу не пакута...

Каханьне сэрцу не пакута,
Яно цяпло душы твае;
Калі душа, што льдом закута,
У тых заковах адтае,

Калі зь яе луской спадае,
Зьмяінай скураю паўзе,
Набыты бруд, які не маеш
Пры першародстве і мальстве,

Калі душа, наўсьлед каханьню,
Па ўсіх пачуцьцях у бубны б’е,
Калі яна не сабе прагне,
А камусь пяшчоты аддае…
-20.04.17.

Каб ты быў зноў маім.

Шэра-мокры асфальт
Нагадаў зноў цябе,
Парасонаў скрыжаль
Закахалі ў цябе.

Беглі мы пад дажджом,
Абдымаў ты мяне.
Сэрца білася шклом,
Бы бакал па сцяне.

Ледзь-ледзь цягнецца час,
Хочаш быць ты другім.
А я мару падчас,
Каб ты быў зноў маім.

Каб ля сэрца твайго быць.

п. Н.С.
Каб ля сэрца твайго быць.

Сэрца крохка, сэрца торгка
І няўрымсьліва яму
Ў закаханасьці, пяшчоце,
У згодзе сэрцу тваяму.

Не хлусіць яно, не мане,
Не блазнуе, не журбіць,
Яно кнігаўкай клікае,
Каб з табою побач быць.

Шчырасьць сэрцу не загуба,
Бо інакшвй нельга жыць,
Бо вядзе душа-галуба,
Каб ля сэрца твайго быць.
-28.10.17.

Гляджу у блакiтныя вочы...

Гляджу у блакiтныя вочы
I бачу бяздоннае неба,
Як зоркi мiгцяць сярод ночы —
Мне ж болей нiчога не трэба.
К табе, любы мой, прытулюся
I стан абаўю твой рукамi.
Нiчога з табой не баюся,
А зоркi, як сведкi, над намi.
Салодкiя вусны злiюцца,
I будзе гарачым дыханне…
Iскрынкамi зоркi смяюцца,
А ты мне пяеш пра каханне.

08.09.02

Лёс

Моўчкі зоры сышліся на веча,
аніякага знаку здаля.
Нам назначана, любы,
сустрэча:
век дваццаты,
планета Зямля.

Без твайго існавання —
руіна.
На высокім цярпенні згару.
Як пазнаць,
падказала краіна:
— Каго любіш?
— Люблю Беларусь.

Мы істоты адной —
дзве паловы.
Дзе ты —
ў слоце, у стыні, цяпле?
He знайду —
увасоблюся ў словы.
Толькі словы на месцы цябе.

Урадлівую шчодрасць загона
прамяністага неба блакіт
без цябе не прымаю.
He згодна.
Без цябе
ўзнагарода —
нябыт.

Малітва аб сыне

Дзе б ні быў і куды б не кідала жыццё
Знай вытокі, знай корні і помні адно!
Ніхто і нідзе так не будзе чакаць
І думаць і плакаць, і ночы не спаць
Аб адным табе душа забаліць,
Толькі маці твая будзе у Бога прасіць:
“Божа, любы, прашу ты яго зберажы,
Ад хваробы і смерці засцеражы,
Хай будзе здаровы і жывы сынок
Заўседы хай помніць свой родны куток!”