Вершы пра каханне

Туман ярам, ярам-даліною

Туман ярам, ярам-даліною,
Туман ярам, ярам-даліною.

За туманам нічога не відна,
Толькі відна дуба зелянога.

Пад тым дубам крыніца стаяла,
Там дзяўчына воду набірала.

Ды ўтапіла залато вядзерца,
Засмуціла казакова сэрца.

— А хто ж тое вядзерца дастане,
Той са мною на ручніку стане.

Хлопец тое вядзерца дастане,
Ён з табою на ручніку стане.

СОН

Прысніўся незвычайны сон,
Што быццам на банкеце
Мне падарылі парасон,
Мне падарылі парасон,
Канваліяў букецік.

Што быццам гэта быў мой прынц,
Такі няўлоўны днямі.
І мне заўсёды толькі сніць,
І мне заўсёды толькі сніць,
І жыць такімі снамі.

Баюся ранкам уставаць,
Каб не збянтэжыць яву,
Калі не прыйдзе ратаваць
І сон са мной перажываць
Сапраўдны прынц ласкавы.

Матылі

У нашай сонечнай хаціне,
Здаецца, сцены расцвілі:
То колер жоўты,
Колер сіні,
То матылі ўсё,
Матылі.
І ўсё ляцелі,
Ўсё ляцелі.
Вось так бы мы з табой хацелі
Ляцець у родныя палі,
Як матылі,
Як матылі.

Лаўлю і гладжу я рукою
Па аксамітавым крыле…
А гэта вышыты табою
Ружова-сіняю каймою
Матыль крылаты на стале.

Ты пакліч мяне. Пазаві...

Ты пакліч мяне. Пазаві.
Там заблудзімся ў хмельных травах.
Пачынаецца ўсё зь любві,
Нават самая простая ява.
І тады душой не крыві
На дарозе жыцьця шырокай.
Пачынаецца ўсё зь любві –
Першы посьпех і першыя крокі.
Прыручаюцца салаўі,
І зьмяняюцца краявіды
Пачынаецца ўсё зь любві –
Нават ненавісьць і агіда...
Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма.
Пачынаецца ўсё зь любві.
А інакш і жыць немагчыма.

Восень. Цемра...

Восень…цемра, хмары ночы.
Раннем дождж сячэ з пляча.
Грэюць сэрца твае вочы
Толькі побач іх няма.

За вакном не тое свята…
Вецер вые ды крычыць.
І так смачна пахне мята,
Зорка ярка зіхаціць.

Быццам сон успамін далёкі,
Праплывае ўвышыні…
Да цябе мільёны крокаў
Я прайду ў цішыні.

Восень скардзіцца няхай,
Лісця, гразь на шлях кідае.
Пройдзе час і будзе май…
У ясным небе сонца ззяе.

Восень, цемра, хмары ночы…
Да сустрэчы мільён крокаў.
Мне б убачыць твае вочы
Глыбінёй глыбей аблокаў.

Юнацтва сінія арэлі

Юлі

Яны прыглушана рыпелі
Сярод старых кашлатых ліп.
Мы тыя сінія арэлі
Зламаць нікому не далі б.
Над імі гойдаліся далі,
Яны нам казкаю былі —
I ў неба сіняе ўзляталі,
I ледзь краналіся зямлі.
I як бы мы ні пастарэлі,
Няхай і летам і зімой
Юнацтва сінія арэлі
Ляцяць між небам і зямлёй...

Абняла і прамовіла ціха...

Абняла і прамовіла ціха:
— Можа, мы не пабачымся больш.
Ну, куды ты, пабудзь яшчэ крыху.
I хіснулася лесвіца ўбок.
I прыступкі згубіліся ў ночы.
Без цябе
столькі часу
як змог?
Дацягнуўся да выхаду моўчкі
I дарогу разгледзеў ля ног.

I дарога ўпіралася ў дом
He пачаткам сваім, а канцом.

Iзноў пабачыў я сялібы...

Iзноў пабачыў я сялібы,
Дзе леты першыя прайшлі:
Там сцены мохам параслі,
Вясёлкай адлівалі шыбы.
Усё ў пылу. I стала мне
Так сумна, сумна ў цішыне.
Я ў сад пайшоў... Усё глуха, дзіка,
Усё травою зарасло.
Няма таго, што раньш было,
I толькі надпіс “Вераніка”,
На ліпе ўрэзаны ў кары,
Казаў вачам аб тэй пары.
Расці, ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывы, ўставай
I к небу надпіс падымай.
Хай нерухомы словы спева:
Чым болі сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй.

З далёкага

Калi вясною закукуе
Зязюля ў лесе ранiцой,
Ты прыгадай вясну другую,
Сустрэчы нашыя з табой.

Згадай ўсё што сэрцу мiла,
Што сэрцу дорага было,
Забудзь, што ўсё адгаманiла,
Адкукавала, адышло.

Згадай усё што нам жадала
Зязюля ў гучным гушчары
Забудзь што ў хованкi гуляла
Жаданне з намi да зары.

Забудзь што рэху не вярнуцца
Нi да цябе, нi да мяне,
Забудзь!.. Хай сэрцы адгукнуцца
Адно другому па вясне.

Ах, што гэта за дзяўчына

Можа, знаеце Мальвіну,
Што так хораша пяе?
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.

Устаю я ранкам сінім,
Ды раней яна ўстае.
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.

На рабоце ўсіх пакіне,
Хто ні гнаўся — адстае.
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.

Прыйдзе з працы да хаціны,
Хлопцы ўюцца ля яе...
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае!

Успаміны. Сорак пяць гадоў таму назад…

Я вас чакаў…
Глядзеў, як свет ад ліхтароў –
у Свіслачы гайдаецца.
Са мною Вечар развітаўся:
– Будзь здароў…
– Бывай, бо ночка пачынаецца…

Зыйшоў мой Вечар,
недзе спіць…
А ноч мяне не адпускала,
ля сябе трымала.
Бо, я – чакаў вас…
Таму што –
лепей у любоўнай смуте жыць,
чым атрымаць усё адразу.
Гэта ж – мала так…
*+*
16 снежня 2014 г.