Вершы пра каханне

У летуценнях...

У летуценнях
вёсны надта сонечныя.
Наяве
вёсны абагрэты сончыкамі,
грамамі
і таўкачыкамі польнымі,
чаканнем радасці —
канікуламі школьнымі.

А хто быў ты?
Кім я была —
не помніцца...
Збавіцелькай тваёй
была палонніца.

Загадак многа
пад цыганскім сонцам —
так месяц называецца, —
на моцным
сіберным ветры...
Вечар ці світанне?

Далёка захапленне
ад кахання?

Астудзіць вусны май —
каму паскардзіцца?
Няўжо адно на людзях
праўда праўдзіцца?

Каханне

З'явілася, і чую сіл крыніцу,
І думы незвычайныя мае, -
То боль жыцця, то лёгкасць смерці сніцца,
І сэрца незнаёмае пяе.

Яна ж красой варожыць, чараўніца:
Як гады, віснуць косы з плеч яе,
А вочы з-пад павек - з-за хмар зарніца,
І тайнасць складак вопраткі заве.

Атручан хмельным соладам кахання,
На кліч таёмны йду без дум, пытанняў
Вітаці светлавокую Лауру.

А з вуснаў шчырых рвецца ўжо санет
Гучны, нібы віхор свавольны ў буру,
І радасны, бы ўлюблены паэт.

Што старыя за вар'яты...

Што старыя за вар'яты:
Мелюць без прычыны,
Быццам час свой марна трацім
Мы каля дзяўчыны.

І ўсё пхнуць нас да работы,
Хоць таго не знаюць,
Што да працы я ахвоты
Без дзяўчат не маю!

З любай стрэнуся, бывае,
Прыгарну к сабе я,
Сэрца радасцю палае,
Галава яснее.

Жыць тады, сябры, ахвота,
Хораша наўкола,
Мігам робіцца работа
З песняю вясёлай!

Дык мяліце ж без прычыны
Вы, старыя людзі -
Вас паслухаем тады мы,
Як дзядамі будзем!

Мая віна

Мая віна, што я жанчынай
У гэты дзіўны свет прыйшла,
Што на высокай аблачыне
Жыццё сваё я пражыла.

Чыя віна, што твае вочы
Даўно стаміліся без сну ?
Што да мяне такі ахвочы ?-
Вазьму і гэтую віну.

Судзіце, людзі. І паліце
За грэх уяўны на кастры.
А я салоўкай у блакіце
Спяваць вам буду да зары.

Санет

У хованкі з фіранкамі гуляе
свавольнік-вецер. Белыя лісты
якойсьці кнігі, што чытала ты,
са смехам шапатлівым ён гартае.

I сыпле на старонкі цёплы снег
таполевых зазімкаў, што бялее
па ўсіх завулках, парках і алеях,
што падае ў далоні ціха мне.

А я ў вачах тваіх ізноў тану,
і ўжо не выплыць мне адтуль ніколі,
і дна ніколі мне не дасягнуць.

Ды ўжо інакшай і не трэба долі —
адно імгненне ў вечнасць працягнуць
і ўбачыць сонца скрозь буран таполяў.

Мужчына. Жанчына. Чаканне...

Мужчына. Жанчына. Чаканне.
Шуканне. Блуканне. Час.
Жанчына. Мужчына. Спатканне.
Вітанне. Пытанне. Адказ.
Мужчына. Жанчына. Дыханне.
Сэрцабіццё. Забыццё.
Жанчына. Мужчына. Каханне.
Мужчына. Жанчына. Жыццё.

Не чаруй, не мані

Не чаруй, не мані.
Зачаруюся сам.
Свае сэрца ў агні
Табе, мілай, аддам.

Каб нахлынуў хутчэй,
Не знікаючы зноў,
Свет нябёсных вачэй,
Пах шальных валасоў.

Пульса моцнага грук,
Глыбіня асалод –
Ласка сплеценых рук,
Вуснаў таючы мёд.

Стануць ночы, бы дні.
Што за дзіва - кахаць!
Усміхнісь, абдымі!
Ты – мая благадаць!

Ці ўдасцца заснуць,
О, галубка мая,
Калі мару пачуць:
“Я – твая! Я – твая…!”?

Так будзе

Калі ты прыпомніш гэты вечар,
Як прыпамінаюць дзяцінства,
У якім не бываюць двойчы,
І вецер
Засіфоніць праз шчыліну ў акне,
Выдзьме астаткі цяпла з душы і сэрца,
Расшпурляе пачуцці, нібы смецце —
Ты падумаеш пра мяне,
І зразумееш,
Што ты мяне моцна пакрыўдзіла —
Табе стане нясцерпна балюча,
І табе не памогуць людзі,
Ніхто з жывучых…
І з твайго твару бядою сплывуць вочы —
Гэта будзе,
Аднойчы.

Ты ўжо сказала мне на ростань...

Ты ўжо сказала мне на ростань,
Як мы стаялі ля крыніцы:
- Не буду плакаць і журыцца, -
Ты ўжо сказала мне на ростань.

- Не адцвітуць ў душы зарніцы,
Хоць развітаемся папросту!.. –
Ты ўжо сказала мне на ростань,
Як мы стаялі ля крыніцы.

Не шукала...

Не шукала,
Не спакушала,
Чакала.
Сустрэла -
Не распазнала.
Не зберагла,
Не ацаніла,
Недакахала,
Не наталіла.
Не сцярпела,
Не даравала,
Забараніла.
Згубіла -
Засумавала.
Замкнулася,
Не змагалася,
Разуверылась,
Спадзявалася.
Змірылася,
Адпусціла,
Памылілася.
Пабегла -
Спазнілася.

Вецер кідае лісце ў вокны...

Вецер кідае лісце ў вокны,
пад дажджом каштаны дрыжаць.
Я стаміўся ад гэтай восені,
я стаміўся цябе кахаць.

Спадзявацца, у нешта верыць,
твой сустрэўшы халодны пагляд.
Бачыць сонца ў паўзмроку шэрым,
шлях шукаць да вяртання назад.

Для цябе я — пустое месца.
Гэта ясна было даўно.
I ад сцюжы астылых сэрцаў
не схавацца мне ўсё адно.

Біўся дождж аб мокрыя вокны,
вецер штосьці па свеце шукаў...
Я стаміўся ад гэтай восені,
хоць яе ўсё жыццё чакаў.